ŞEHIDÊN ME YÊN BERXWEDANÊ XWEDIYÊ HEQIQÎ YÊN HEMÛ PÊŞKETINANIN… (2)

Rastiya şahadetê, bi taybetî di rastiya şahadetên PKK de çend xusûsê din de jî xebat dûr nemanî re di watê min xebat kir ku dûr nekewim û rastiya bingehîne min got. Ez dikarim bêjim ku, di pêkanînê de û famkirinê de jibo ku kêmayîniyeke cîddî neyê jiyankirin, min hewildaniyeke mezin nîşa da û qasê ku tê xwestin nebe jî bi vê we girêdayî mayîn her çiqasî erzan be jî mijara gotinekê min derxist. Di kesayetiyan de hêzeke mezin ger hebûya, bê gûman pêkanîneke hîn mestir çêkiriba lê dûr ne di ketim. Lê ger di nava me de wiha be, di nava we de çawa bû?


Ew nirxene hin hêsan nînin ku bêne binpêkirin, bi şereke korînî watê bîne cih ev nabe nirx. Gawa ku darên heva vekirinê de dihejin, fîşengên ku mirinê dibarînin li himberî bedenên ku parçe parçe bûne rêz girtin min hêza xwe bi şikleke baş bi kar anî û asta ku hatiyê di gotina min de û çalakiya min de ez hatime asta ku cîdî bê me girtin. Di vê de jî tesîra herî mezin rastiya şehîdan bixwe ye.


Bê gûman jibo rastiya şehîda tinê gotina wana têrê nake. Şehîd vê yekê tinê nîne. Şopvanên dozekê û heya di şerê xwe de heya derekê mesafe girtiye tinê vê yekê we îfade nake. Lê pirsîna naweroka vê yêkê wateye mezin digre.


Xaka herî zor hesabdayîne, ew xale ku bixwe bixwe xwe lêpirsîn ku bersivê vegre. Şehîd bi fîîlî neşê te denetîm bike gotinek û îradeyek tineye. Lê xapandina ku rê li ber vedike, bi navê wan bi daxwaz û gotin gotin û kar kirin xwe xapandi ne. Ew di rastiya me de bi giranî ber mi şaşitiyê we dibe. Hele pir keyfiyetiya kesayetiya, hin maye ku xayînetiya wan jî bi dilê paqij pêşbixîne. Ji ber vê yekê lê pirsîna hûndir, di rastiya şehîdiyê de gelekî girînge. Lê pirsîna hindûr gawa ku tênê jî bimîne pêş bixîne û wê bighîne asta serkeftinê ew ya herî zehmete. Yê ku hêza wê nîşan bide di hejmareke kêm de ne, lê yên ku herî bi qîmetin jî.


Li himberî jiyana wiha ya rezîl darbeyeke şehîdî jibo jiyana xwe ya nû sere rastbike jî ger weke çekeke bi hêz bi kar neynin, li hêviya kesê nebin ku we cîddî bigrin û mimkûn nîne ku jiyan bixwe jî we efû bike. Mînaka cehaleta reş jibo şehîda bi hestên qasî di bêji pêşî lê hatiye girtin, bi ronikên çawan yên erzan û hestên bi vî rengî hûn nabin bersiv. Jiber

ku qasî rastiya şehîd mikûr, bê direw û hîle çi rastiyên dî tine ne. Li gorî wê rastiyê xwe bi israr pêkneynin qebûlkirina we mimkûn nîne.
Ewin ku, nû bûniya jiyanê bi bedenên xwe de bi xweliyên agiri de avakirin bi soz dani. Wê demê gelo jibo we ev yê tê çi watê? Jiber ku ew rastiyeke girane. Jibo vê bi hevesên kesayetî û seknên keyfî ew rastî tê tezatkirin û teşkîlkirin ez dibêm.


Kesên ku kar û hêzên wan xirabin bêne efûkirin rast nîne. Tiştên bi qasê dindika hijîrê bê nirx hinek jiyana mezin û metodên wê xirab bike, helwestek bi vî awayî û nêzîkatiyek hebe, qethiyen ji wîra cih ne dayîn, jibo ku saziya efûyê jî bê famkirin ew yêk pir pêwîste. Lê îla yêk dixwaze tişteke xweşik bike, jibo wî derfetek efûyê bê dayîn, di rojên wiha de watedar dibe. Kesayeti gawa bixwe xwe efû bike, bidete efûkirin û islah kirin dibe mimkûn be. Divê ew yek wiha bê nirxandin. Berê li himberî xwediya ew yêk di hate kirin. Em niha li himberî şehîdan biken, ew jibo me zêdehî bese.


Weke jibo şehîd mirina erzan, bê gûman rast nîne dibe ku bê hûrmetiyeke mezin jî. Di bîranîna şehîd de mirin ne, jiyankirin, şerkirin û behsê serkefineke misoger kirin wê hîn rastir be. Di her şahadetekê de kêmasiyek heye. Girêdana bi bîranînê we, esas girtina vasiyeta şehîd, di plana sereke de bi vê kêmasiyê xilaskirin vezîfedare. Gawa ku em bera xwe di dene hemû şehîdên wisa, girêdana şehîd ya wiha jibo qehremaniyên paşê jî meş û serkeftin ji ber vê ferzkirinê dibînim. Şehîdên PKK ê di vê watê de him hejmarî û him jî taybetmendî ew qasî dagirtîne, di be ku milîtanên dijîn zêdetir be, hêztirin jî, fermandartirin jî û heya ku dibe yên mayî di rewşa siya wan de bin jî. Wê demê gawa ku bixwazin vê siya ne diyar de derkevin, kemasiyên ku şehîd birini şahadetê çibûn wan bibînin. Min kêmasiya ku di şahadeta Heqî Karer de zû wiha tesbît kir. Ku ew ne jiber ku Heqî kêm kar dikir girêdayî armancê ne, ne kêmasiya wî di hat. Ew di wan rewşa de me hemûya zêdetir girêdayî armancê bû û me hemûyan zêdetir jî tevlî dibû yêkî wisa bû. Lê kêmasiya objektîf, rêxistin çinebû. Kêmasî, timdayîmiya rêxistinêbû. Wê demê başatiya herî mezin ya ku ez jibo wê şahadetê bikim; him avakirina rêxistinê û him jî timdayîmiya vê avabikim. Di nava demê de jibona ku em vê bînine cih me ew erk ji xwe re esas girt. Me bersiv da bîranîna şehîdi. Encam; bû gaweke girîng ya dîrokî.


Ger dîqat lê bête kirin di rastiya serokatî de weke ku ciheke girîng ya şehîdan heye, sedemeke herî mezin ya ku serkeftinê destnîşandike jî, di vê mijarê de jibo girêdana bîranînê xebatên ku hatine kirine.


Weke ku tê zanîn, ew şahadetene di şikildayînê de jî şahadetên gelekî mezinin. Di vê derê de tişta herî girîng jî, ew ne bê hêvîtiyê, azweriyêke mûazam a jiyanê, bûne tarzê şahadetên serkeftinê. Divê em vêderê baş derxînine holê. Ne şahadetên ku kêmasiyên herî biçûkin, yên ku xwe herî zêde temamkirine, herî zêde di xala ku xwe bê kêmasî kirinê şehîdên wisa ne. Ew şehîdene yên wê partiyê, yên vê artêşê yên ku asta herî jor dibine kesên ku şervan û fermandarê herî mezin. Li ber çavên me vana sersarîkirin, eva bikene qilifekedin de qethiyen mimkûn nîne. Hêza we kesê jî, qurnaziya we jî têra wê nake. Lê banî we hemûyan jî diken ku pêdivîbûna wan bînine cih.


Kesayetiya Zîlan û Semayan, naxwazin bine jinek erzan. Di bûyera serokatî de azadiya pêkhati, bi tevahî rêgez û bêkanîndinan qasî rojê ye û encameke ku em mîsoger divê tevlîbibin heye. Ji xwe bixwe jî vê yekê dibê je. Ewne pêkanînên mezinin. Tinê ne gotinên mezin, çalakiyên mezinin jî. Ya ku dikeve ser me, ka emê wana çi qasî bikaribin pêkbînin ew pirsgirêke.


Ji were ji weke gelekê, weke partîliyekê, weke jinekê vasiyetê wê hene. Lê herî zêde jî vasiyetê wê jibo minin. Behsa ji xwe fedakirinê diken, vê demê ez hêza xwe jibo vê wê bikar bînim. Li himberî xwe fedakirina bê sinor, ezê bime bersiveke bê sinor. Yanî him di zilam de, him di jinê de bi şoreşgeriya xwe, bi hostatiya xwe ya şer de jiyanê de di navê asta pêkanîndina azadiyê ka ezê çibikem hinek ji minre dimîne. Divê kû bi dogmatîk pêve neyê girêdan. Ji xwe ew, di nava vesiyetan de jî heye. Dîsa divê pir berbiçav be tê gotin. Zimanê zêde yê sexte yê rexnedayînê divê bi karneyê tê destnîşankirin. Ew yêk jî gelekî balkêşe.


Daxwaza jiyaneke mezin, daxwaza çalakiyeke mezin heye û ew jî pêktê. Daxwaza jiyaneke mezin, gelekî mezin jiyan heskirinê û di asta eşqê de tê behsdiken. Rêgez nebin, hewildana rêxistinî nebin, ew jiyana mezin nayê pêkanîn. Wê demê ez ne dînim. Çima ew qasî dibe rêxistinbûyîn, bi milyonan jî jibo qasî hemû fedekariya rêgeza pêktînim? Pê wê hêza xwe ya rêxistinbûyînê vana dikim. Ev ne yên ku ve gelekî biçûk didîtin, tim pê eciz dibin bi têkiliyên rêxistinê dibin. rêbazekedin ya jiyankirina mezin çinîne. Hemû tişta ku hûn dikin; hêza rêxistinê belakirin bi vê yekê gihandina jiyanê, ew jî di berê de dijmini dikir “ti mehkûmi ku kole bimîni” li gorî vê rêgezê jiyankirine.


Jibo jiyankirina azad ya mezin tişta herî pêwîst, xwe di serokatiyê de îfade dike. Rêxistinbûyîn bi rêhevalan re û gel re yekbûyîn bi vê rêgezê, şiklê pir rêxistinbûyîniyê di kesayetî de girtin girînge. Yên ku hemû hinekê hêjayî yê bidetê tişta ku di bingeh de geşbûniya rojê ye, yê ku heya dawî hemû kesê temsîl bike, aqillî be, di zanebûna karê ku dike û hêza wê de be ye. Bi seviyelî, rêzdarî û evînî rêkeke din vêhê zêdetir tûneye jibo jiyanê. Bi gaspkirina berpirsyarên rêxistinê, girêdayî esasên hişk yên tûzika rêxistinê, heya û hinekê jî çavên tarî kirêtiyên xwe yên xirabûyî de israr bike, xwedî jiyaneke mezin daynine hêlekê, bi kedeke mezin ku me amadekiriye derfetên jiyana azad ji bi erdêvedin. Hele bi nêzîkatiyê hemaltî, bi nêzikatiyên ku kirêtiyên wan ketine asta bini, bi libeke jibo bi navê jiyanê bibîne jêre qebûl bike bi nasnameyeke wiha talebên jiyaneke mezin bike ticar naghêjê û laîk jî nabe. Ew ne jî têrê nakin. Evne tiştên asgarî yên pêdiviyêne, jiyana mezin di heman demê de pêşxistina jiyana xweşik bi cih anîndina jiyanê ye.


Em bêne parçeye vê yekê rastiya xwe fedakirina rêhevalên jin. Di vê derê de bûyera azadiyê min zelal kir. Heya kesayetiya gelekî hevalan jî me gihan asta herî qehreman jî, bi taybetî ku jin bibe sembol me gihand wan taybetiyan. Hûn dibe ku hinekê vê girtibin û sersemî lê binêrin. Lê li gorî min ew gelekî girînge. Rêheval Sema dibê wê îlîm û zanistî, behsa rizgariya zanîsta jinê ye. Heya ku serî li vê zanîstê neden, bi jinê re çi danû sitandinê we çênabin. Qasî Fîkrî Baygeldî egît û mûtevazî vê zanîstê di hêla zilaman de nabine xwendekarên vê, jibo we jin tûneye. Jibo jinê “ di xweliya

agir de xwe xuliqandin” dibê. Di kesayetiya mezin a partiyê de, di asta rêxistinbûnê de û di azweriya mezin ya jiyanê daxwaz jî di nav de di hemû tiştan de nûbûnî heye. Heya ku neghîne wê, di rastiya serokatî de jin, herwiha têkiliyên tewahî mirovahiyê de xwe nû kirin mimkûn nîne. Hatiye asteke ew qasî berbiçav.


Di be ku ew yêk mirov geleki ecibike, lê hîna jî şikleke pêşbazêye ku divê pêşbikeve. Ya heykelên herî xweşik negerîne herî xweşik kiye; di serî de egîdî û hêzbûy, xweşikbûna gotin û nêzîkatiya di kêda çiqasî pêktê dibêm. Hewildaneke min ya wiha jî heye. Ew hewildaneke xweşike û bê gûman vê we jî eciz bike. Jiber ku gawa di eynikê de hûn xwe dibînin, çi çarê ve xencî ax vax gotinê namînin. Lê di rêya xwedavenda xweşikbûnê û xwediyê vê de jî em devjê naqerin. Şûna ku hûn bikene ax vax çarekê bibînin û bikevine rêya rast.
Bi taybetî qasî wan rêhevalan gotî dibe ku min xwe feda nekiribe ango kesayetiyeke wisa nebim, lê ez hewil didem ku wisa bibim. Di Fîkrî de jî bi şikleke bandorker xwe fedakirin tê jiyandin. Bi navê berketîtiyê divê pêşbazî bê domandin. Ji xwe di rewşa heyî de tû hêlên me yên ku bêne ecibandin çinînin. Bi vê wesîlê heya ku ez vêhêjî nebim derbaz nabim: gelekî heviyên we yê xeyalên we xirab bike. Jiber ku di zanîsta serokatî de avakirina wana gelekî zehmete. Êdî bi vê we girêdayî pêşbaziyê bi domînin, ew jiyana watedar ew qasî fedakirin bi navê wan wê jiyan bê qezenckirin.


Ger hûn di vê bingehê de bizivirine xwe hûne kemasiyeke xwe ya esasî holê rakin. Li himberî şehîda divê hûn xwe berpirsyar bibînin karê ku dikeve ser ve ya berbiçav divê tişta we tê xwestin bi cih bînin û esas bigrin. nezîkatiyê dibên “serkeftin nabe” ew yê dijminine. Ya ku jibo kesên paş şehîda we mayî ne ew ku ka vê serkeftin çava pêkwere bêjin, di pira şehîdan de ka wê çawa bi laîki derbasbûyîn be. Kêmaniya herî mezin ewe ku bersiv dayin nedane şehîdiye. Ya herî girîng armanceke wan a pîroz heye. Ka vê çi bê te kirin hûn ji xwe re dikene pirsgirêk. Encam, di nava şer û jiyanê de xwedi ne derketineke mezin a nirxa tê jiyankirin. Di armancê dûr ketin, gelek kesin kirêk ku dinava refên me de derketine… ya herî girîng çima dibe ku bi xeta şahadetê bi mafê vê yê heq girêdayî nemayîn sedem dibe.


Dive ku hûn bizanin ku bi vê bingehê bi hemû hêlan wate ji şehîdan ne dayînê hûn xilas nabin. Ger hûn ticar muhaseba vîcdani nekin hûn vîcdana xwe paqij nakin. Tabî milîtaneke hêja yê partiyê hûn nebin serkefineke we ya bandor jî wê nebe. Wê demê carekedin hûn weke qasî lîsteyeke dagirtî, pir mirovî, netewî, taybetiyê çînî wan şehîdan heya hemû demarên xwe de nasîn, famkirin û pêwistî wan, pêwistî karê we, pêwistî şerê wan, pêwistî serkeftinê teqezî bînine cih bangî we dikim. Carekedin jiyana we ya tekoşînê de soza ku heqê şehîda binine cih û gawa pêwistbe ji nûve tevlî jiyan û şer bibin pêwîstiya sozên we êxistina pratîkê bang we dikim.


Hêvîdikim ku hûn fambikin. Ger hûn fam bikin ew jî jibo we meşeke pir saxlem, jiyan, şer perspektîfa serkeftinêye û serkeftina wê misogere.

RÊBER APO