Zihnimin kaos aralığında Anne annemin kanlı saçlarının Çığlığı yankılanıyor,

Rojhat  Agıri



Yıl ikibin onbeş aylardan Nisan

Halkının ve halkımın

Yüzyıllık tragedyasına

Bir gün kala,

Gök bir şeyleri arındırma telaşıyla

Gözyaşlarını döküyor

Belki de yol ağızlarında cansız yatan

Bebelere ağlamakta

Tanrı, Sabilerin kıyımına

Göz yumduğu için

Kendi riyakârlığına secd etmekte

ıçim ör geriyor serin Nisan yağmurunda

Belki de kanamış bir halkın yüreğinden

Süzülüp gelen rayışadır

ıçimin sokaklarını sarmalayan,

Zihnimin kaos aralığında

Anne annemin kanlı saçlarının

Çığlığı yankılanıyor,

Nöronlarım yapıştıkları yerde

Kızıl bir asabiyet yaymakta

Tüm hücrelerime

Bir yanım ayaz alev

Bir yanım mavi umuttur

Nisan,

Buluttan kopan ilk damla

Dizginliyor geme gelmeyen öfkemi

Doğa arınıyor

Ve fakat azı dişi kanlanmış

Canavar kıyımdan geçiriyor insanlık  belleğini

Yüreğimin doğusunun dağlarında

Mavi yağmur damlasına tutunuyorum

Birazdan Güneş açacak

Süzülmüş gökyüzünün mavisinde

Isınacak insanlığın donmuş yüreği

Güneşin cezbedici sıcaklığının mayhoşluğunda

Yarın iki mum yakacağım

Yüz yıllık tragedyanın anısına

Halkının ve halkımın