Duran Kalkan

Facia düzeyinde bir deprem oldu, ortaya çıktı ki çöken binaların büyük bir bölümü 2004’ten sonra yapılmış, buna rağmen AKP basını ‘hepsi eskidir’ diyor ama bunların hepsi yalandır, telaşa düştüler, kendi yaptırdıklarıdır. ‘Malatya’da, Maraş’ta, Hatay’da imarı düzenledik’ biçiminde Tayyip Erdoğan’ın deprem öncesi süreçlerde konuşmaları var. Sonuçta yeni bir İmar affı mecliste görüşülürken deprem oldu. Hatalı yapılmış yapıları affetmek için meclis hazırlanıyordu. Geçmişte de rantçı çevreleri birçok kez affetmişti. Tüm bunları eleştirmeliyiz, teşhir etmeliyiz ama bir de bizim sorumluluğumuz da var. Çünkü toplumun yaşamından devlet ve iktidar sorumlu değildir.  Toplum, devlet ve iktidara teslim olmuş diyemeyiz. Öyle öngöremeyiz. O nedenle sorumlu yaklaşacağız, özeleştirel yaklaşacağız.

Tabii hakim olan, yöneten, egemen olan güç AKP-MHP faşist diktatörlüğüdür. Onların tutumu esas olarak önemliydi. İki gün boyunca AKP’den hiçbir ses çıkmadı. Tayyip Erdoğan ise hiç görülmedi, dördüncü gün Devlet Bahçeli bir grup konuşması yaptı ve ‘eleştirilerimizi sonraya saklıyoruz’ diyerek kendine göre yön vermeye çalıştı. Tayyip Erdoğan ise hiç görülmedi. Neden bu ilk iki gün hızla hareket edilemedi? Neden bunun için hazır olan kurumlar örgütlü ve planlı bir biçimde kurtarma faaliyetlerine seferber edilmediler? En çok rol oynanacak bir dönemdi, neden öyle olmadı? Bu bilinemiyor. Gerçekten de AKP yoktu, Tayyip Erdoğan yoktu, üçüncü gün sahneye çıktı, deprem sahasına geldi. Belli ki söylenen bazı şeyleri takip etmiş, ortaya çıkıp konuştuğunda da tehdit açıklamalarında bulundu. Öyle anlaşılıyor ki Ankara’dan hareket etmeden Olağanüstü Hal kararı gibi bazı kararlar da almış, örneğin kendisi deprem alanına geldiğinde Olağanüstü Hal gündeme geldi ve meclise öyle bir önergenin verildiği ortaya çıktı. Bazıları ‘şok geçirdi’ diyor, bazıları ‘izleyip gözlemek ve anlamak istedi’ diyorlar, bazıları ise ‘biraz zaman geçsin’ diye bekledi diyorlar. Böylelikle bazı kararlar aldı. Bu da Olağanüstü Hal kararıdır. Ondan sonra ekonomik projeler sunarak ‘acıyı maddi şeylerle dindireceğiz’ biçiminde açıklamalarda bulunarak, özellikle çeşitli rant çevreleri için yeni bir yeşil ışık yakarak, onlara etrafında toplamak üzere bir sürü projeleri peş peşe ilan etmeye kalktı. Afet bölgesi ilan etmek yerine Olağanüstü Hal ilan etti. Bu bir siyasi karar ve tutumdu. Biz eylemsizlik ilan ettik, o ise Olağanüstü Hal ilan etti. Olağanüstü Hal ise saldırı demektir, denetim altına almak demektir. Bütün siyaseti kendi tekeline, merkezine almak demektir. Meclisi baypas etmek oluyor. Bütün yetkiyi Tayyip Erdoğan Olağanüstü Hal ilanıyla ele aldı ve tek başına yönetir hale geldi. Sonra da yasaklar koymaya kalktı, tehditlerini arttırdılar, Devlet Bahçeli de aynı havada çıktı. Şimdi gelinen noktada Olağanüstü Hal geçerliliğini sürdürüyor, siyasi olarak esas olan olağanüstü haldir.

Şöyle de söylenebilir: Biraz vicdanlı, bu tür şeylerden etkilenen, yine içine düştüğü siyasi çıkmazdan kurtulmak istiyorsa aslında Tayyip Erdoğan yönetimi için deprem bir fırsattı, eski suçlarını biraz affettirebilirdi, yeni bir başlangıç yapmaya yönelebilirdi. Bu kadar çaldı, ezdi, bir diktatör olarak gerçekten de toplumla tam karşı karşıya geldi, bunu biraz hafifletebilirdi, deprem öyle bir fırsat yarattı. Bilemiyoruz ama Tayyip Erdoğan deprem sonrasında gözükmediği ilk iki günde belki bunları değerlendirdi, nasıl bir politika yürütmesi gerektiğini değerlendirmiş olabilir. Fakat Olağanüstü Hal ile birlikte üçüncü günden itibaren izlediği politika 15 Temmuz 2016 sözde darbe girişimini nasıl tanrı lütfu diye değerlendirip başkanlık sistemini geliştirme ve iktidarını güçlendirmenin vesilesi yaptıysa, depreme de öyle yaklaştı.

Şu an AKP-MHP faşizminin depreme yaklaşımı öyledir. Bir yıl, olmadı iki yıl zaman istiyor. Hile yapıp seçimi kazandım demek için de birçok fırsat ele geçirdi. Olağanüstü Hal ilanıyla bunun siyasi zeminini oluşturmuş durumdadır. Böyle de yaklaşacaklar. Bu temelde bütün her şeyi yasakladılar. AKP-MHP’ye bağlı kurumların dışında hiçbir partinin, toplumsal kesimin, demokratik kuruluşun deprem bölgesinde hareket etmesine izin vermiyorlar, yardımlaşmasına izin vermiyorlar, hepsine el koyuyorlar. Sadece siyasi güç olarak AKP-MHP var, onun dışındaki hiçbir partiyi artık Türkiye’de parti olarak da görmüyorlar. O düzeyde sert bir tutum var. Toplumun önemli bir kesimini çeşitli nedenlerle alandan çıkartıyorlar, ayrımcılığı en ileri düzeyde geliştirdiler. Arap-Türk toplumlarının olduğu yerlere daha çok yardımlar gönderilirken, Kürt ve Alevi toplumlarının olduğu yerlere gerçekten de yardım götürmediler, açık bir şekilde ilan da ediyorlar. ‘Ne yaparsanız yapın’ der gibi bunu yaptılar. Öyle bir yaklaşım gösteriyorlar. Alanı boşaltmaya çalışıyorlar. Nasıl ki Maraş katliamıyla Fırat’ın batısını Kürtsüzleştirme sürecini başlattılarsa şimdi bu depremin sonuçlarını bu politikanın sonuca götürülmesi haline getirmek istiyorlar. Çeşitli çevrelerin yaklaşımı da böyledir. Buna göre açıklamalar var, topluma uyarılar var. Devletin yönelimi böyledir.

AKP-MHP faşizminin yönelimi baskıyı, zulmü daha da şiddetlendirerek hem bir yandan yeni zenginler türetmek için bir yeni rant planlaması geliştiriyor, bir de toplumu baskı altına alıyor, sürüyorlar. Yurtsever ve demokratik toplumun yoğunlaştığı bir alan, o yoğunluğu dağıtmak istiyorlar. Nasıl 2015’te haziran da, sonra kasım ayı başında iktidar olduktan sonra Kürdistan’da yurtsever mahalleleri dağıtmak üzere saldırılar geliştirdilerse, benzer bir biçimde şimdi bir bütün olarak batı Kürdistan’a, Çukurova’ya yönelik böyle bir saldırı yürütüyorlar. Toplumsal yoğunlaşmayı dağıtmak istiyorlar. Özellikle de Kürt nüfusunu, Alevi nüfusunu sürmek istiyorlar. Kürt Aleviliğini orada tümden bitirmek istiyorlar. Zaten 1927’de İsmet İnönü ile Fevzi Çakmak’ın Erzincan’dan başlattıkları süreçtir. Şark Islahat Planı temelinde Fırat’ın batısının Kürtsüzleştirilmesi raporu, planı var. Onu, deprem vesilesiyle de etkili bir biçimde uygulamak istiyorlar.

Çeşitli boyutları var. Bir demogrofyayı değiştirmek istiyorlar. Yurtsever ve demokrat nüfusu dağıtmak istiyorlar. İki, yeni bir rant yaratmak istiyorlar, ona dört elle sarılıyorlar. En hızlı o konuda çalışıyorlar. Üçüncüsü, iktidar sistemlerini sürdürmek istiyorlar. Durum şimdi çok daha ciddiye bindi, öyle kolayca seçim olur, AKP-MHP kaybeder, diğerleri kazanır, yönetim değişikliği olur diye bekleyenler, şimdi öyle olamayacağını görüyorlar. Biz defalarca uyardık, bu iş öyle kolay değildir. Tayyip Erdoğan bırakıp gidecek diye beklememek lazım. ‘Ben bildiğiniz gibi başbakan değilim, cumhurbaşkanı da değilim’ diye birçok kez ilan etti. Kendisi söylüyor ama anlaşılmak istenmiyor. Tayyip Erdoğan’ın kendisi ‘ben sandığınız gibi değilim’ diyor ama bazı çevreler ise ‘sen sandığımız gibi ol’ demeye getiriyorlar.

Bu temelde 2023 mücadelesi çok daha karmaşık hale gelmiş bulunuyor. Bu durumun siyasi sonuçları çok daha yakıcı olacaktır. Dahası Olağanüstü Hal altında buradaki oyları kontrol altına alırsa, başka yerlerde de hile yaptı mı tekrar kazanabilir. Duruma bakacaklar, şimdi biraz baskı ile kendilerini örgütleyecekler, duruma hakim olacaklar, hileyle kazanacaklarına kanaat getirirlerse da seçim yapıp kazanmayı hedefleyecekler. Yok yine sonuçlar öyle olmazsa, çeşitli olaylar yaratacaklar, nedenler ortaya çıkartacaklar, iktidar ömürlerini buna dayanarak sürdürmeye çalışacaklar. Bu üçü de önemlidir. Bu anlamda hükümet, AKP-MHP faşizmi savaş ilan etti. Nasıl 15 Temmuz 2016’ çakma darbesi ardından Olağanüstü Hal ile saldırı başlatarak diktatörlüğünü kurduysa, şimdi deprem üzerindeki olağanüstü halle saldırı geliştirip yurtsever, demokrat, mücadeleci kesimleri de dağıtarak, etkisiz kılarak yeniden daha güçlü bir hakimiyet, faşist diktatörlük kurmaya çalışacaktır. Bu bakımdan saldırılarını artıracaktır. Türkiye’nin ne olacağı şimdi hiç belli değildir. Eğer buna karşı direnilirse, bu da yaşanacak olan gittikçe derinleşmiş, şiddetlenmiş bir savaştır. Bu savaş Türkiye’nin içinde de kalmaz, bütün Ortadoğu’ya da yayılır. Faşist sürüler zaten Almanya’da da saldırıyorlardı. Bu kesinlikle böyledir, bunu göze almış durumdadır. AKP-MHP’nin izlediği çizgi budur. Buradan kazanç sağlayacak, soykırımı da daha çok derinleştirecek, diktatörlüğünü güçlendirecek, iktidar ömrünü uzatmaya çalışacaktır. Bu netleşmiştir. Bunu açıkça görmek gerekiyor. O halde politikalarımızı, tutumlarımızı, mücadelemizi buna göre geliştirmemiz gereklidir.

Evet biz ilk gün bir tutum açıkladık, sonra eylemsizlikle yine bir tutum açıkladık ama gelişmeleri değerlendirmek lazım. Eylemsizlik kararımız toplumu rahatlattı, biz o açıdan amacımıza ulaştık ama muhatap çevrelerden herhangi bir sahiplik görmedi. AKP-MHP zaten tersine hareket ediyor. HPG-Bim günlük açıklamalar yapıyor, savaş daha çok şiddetleniyor, giderek daha fazla da şiddetlenecektir, herhangi bir duraksama kesinlikle yoktur. Tersine şiddeti katliamı, faşist baskı ve terörü daha çok arttırarak toplumu ezmeye çalışacaktır. Büyük bir yurtsever ve toplumsal bütünlüğü ezecek, kendi zeminini ve hakimiyetini güçlendirecek. Amacı budur. Soykırımcı zihniyet ve siyasetin istediği de budur. Bu durumu Devlet Bahçeli yönetiyor, zaten grup konuşmasında bütün bunları yapacağını açıkladı ve ilan etti.

Eylemsizlik kararı ile demokrat çevreler biraz rahatladılar ama siyaset, Türkiye’nin muhalefeti el kaldıracak durumda değildir. Kılıçdaroğlu ‘ben senle görüşmeyeceğim’ diyor ve azıcık direniyor gibi görünüyor, şimdi diyebildiği odur. Fakat 15 Temmuz darbesinden sonra ‘Yenikapı Ruhu’ diyerek birlik sağlamışlardı, şimdi ise görüşmüyor. Bir tutum alır gibi gözüküyor, bu durum biraz antifaşist çevrelerde umut yaratıyor ama nereye kadar gider belli değildir. CHP’de bu tutum ne kadar derinleşecek, diğerleri buna katılacak mı, katılmayacak mı, belirsizdirler. Eylemsizlik kararına ilişkin değişik siyasi partiler, kesimler herhangi bir şey yapmadılar, toplumsal kesimler, sendikalar, dernekler, hiç kimse çok oralı olmadı. Dış alanda, dış basına biraz yansıdı, çok ileri düzeyde olmadı ama orta düzeyde olumlu etki yaptı ama dış siyasi çevreler üzerinde de herhangi bir etkisi olmadı, basınla sınırlı kaldı.

Dış siyasi kesimler AKP-MHP faşizmi ile çelişiyorlar ama PKK ile oluşan gündemlere ise hiç yaklaşmıyorlar. Yardım için gelenler oldu, anlaşamadılar, karşı açıklamalar yaptılar, bazıları bırakıp gittiler, bazı devlet yönetimleri enkaz kaldırma kurtarma çalışmalarındaki ayrımcılığı eleştirdiler, eleştiriyorlar. ‘Bu suça ortak olmayacağız, cinayet işleniyor’ diyenler de oldu. O düzeyde AKP-MHP faşizmiyle de çelişkililer ama sadece o düzeydedirler. Ona karşı Türkiye’deki demokratik cephe oluşmasına yanaşmıyorlar, destek vermiyorlar, işin içinde PKK olursa PKK’nin olduğu bir şeye hiç girmemek, PKK’nin yararlanmasına fırsat vermemek için son derece duyarlı ve dikkatli davranıyorlar.

Aslında bütün kesimleri ciddiyete davet etmek ve uyarmak lazımdı. Eğer bunu ‘zaten savaşamıyor onun için yaptı!’ diye algılıyorlarsa yanılıyorlar. AKP-MHP faşizminin tutumu ortadadır, bizim hiç gevşemeye fırsat vermememiz gerekiyor. Hem gerilla cephesi, hem halk cephesi hazırlık yapmak üzere değerlendirmelidir. Onun dışındaki yaklaşımlar kesinlikle yanlıştır. Bu bakımdan öyle bir siyasi süreç vb. gelişmedi. Gelişecek olan biraz da netleşti. Seçimin ne olacağı belli değil, daha çok çatışma ve savaş gelişecektir. Hem de eskisi gibi değil, bütün toplumu örgütleyerek faşist çeteleri oldukları yerde etkisiz kılacak yeni yol ve yöntemler geliştiren, böyle bir yaratıcılık gösteren savaşçılığa ihtiyaç var.

1915 Ermenilere ne yapıldığı biliniyor. Şimdi Malatya’dan-Adana’ya-Antep’e kadar Kürtlere de yapılmak istenen benzerdir. Zaten yürütülen bir soykırımdı. Afrin’i de işgal ettiler, aynı şeyi yapacaklar. Etkili olurlarsa orayla sınırlı kalmazlar. Serhat, Botan, Colemerg’de bunu yayarlar. Belki de hepsini birlikte yapmazlar, parça parça yaparlar. Oradan alacakları sonuca bağlıdır. Ona bakacaklar. O bakımdan durum gerçekten de ciddidir. Yeni bir durumdur, dikkatle değerlendirmemiz lazım. Toplumu da bu temelde eğitmemiz, buna çekmemiz lazım.

1915’i unutmayalım. 1978 Maraş katliamı da farklı değildi. Tekrar aynı şeyi yapabilirler. Bu sadece Kürdistan ile sınırlı bir durum değil, Türkiye hatta Ortadoğu ve Avrupa bile bunun içindedir. AKP-MPH faşizmi her yerde örgütlendi, her yerde ezmek isteyecekler, hiçbir yerden bir düşünce, eylem çıkışı olmasın isteyecekler, olmaması için her yerden saldıracaklar, bu anlaşılıyor. Bu konuda çok çalıştılar, örgütlüdürler, hiç basite alınmamalıdır.

O nedenle durumu ciddiyetle değerlendirmemiz lazım. Öyle siyasetin öne çıktığı, yumuşak bir sürecin geliştiği bir durum kesinlikle yoktur, bu konuda yanılmamak lazım. Hiçbir yerde en küçük bir gevşeme olmamalıdır, hazırlık, örgütlenme çalışması yürütmeliyiz, hem de hızla yeni planlamalar yaparak bu duruma göre bir mücadele gücü haline gelmeliyiz. Biz kendimizi bu koşullara göre mücadele gücü haline getiremezsek ağır katliamlar yaşanır, hiç kimse bunun önünü alamaz. Türkiye’de de, dünyada da, insanlık bizden bunu bekliyor. Şu anda PKK ve Kürtler bunu yapamazlarsa AKP-MHP faşizmine karşı Türkiye’de, başka bir yerde hiç kimse yapamaz. O halde başkası yapsın diye bekleyemeyiz, görev ve sorumluluk bizim üzerimizdedir. Yapmayı başarmamız lazım. Onun için de yenilikçi düşünceye ihtiyaç var, yeni mücadele tarzlarını, örgütlenmeleri geliştirebilmemiz lazım, kendimizi bu anlamda yenilememiz, değiştirmemiz, yeniden yapılandırmamız gerekiyor. Yine bu temelde anlayışımızı, tarzımızı değiştirmemiz gerekiyor. Bizim görevimiz söylemek ve ondan sonra da seyretmek değildir, tam tersine yapmak ve de yaptırmaktır. Apocu militanlığın temel durumu ve işlevi budur.

Şu an depremle birlikte içine girilen süreç budur. Dolu dizgin böyle bir sürece gidiliyor. Birileri çıkar bunun önünü alır, etkili olur, faşizmi durdurur; böyle olmasını da isteriz. Böyle olursa değerlendiririz, ona uyum sağlarız, ona uyum sağlamak kolaydır, bir sorun yok, onda bir zorluk yoktur. Fakat öyle olmaz da faşizm katliamlar yapmak üzere dolu dizgin saldırırsa faşizmi nasıl yenilgiye uğratacağız, faşist saldırganlığı nasıl kıracağız? Şimdi bu sorulara cevap oluşturacak bilinç, örgütlülük ve hazırlık düzeyinde olmamız lazım. Bunu yaptık mı gerisi kolaydır, daha farklı bir biçimde gelişmeler olursa onlara uyum sağlarız. Bilinmelidir ki en tehlikelisi faşizmin soykırımı tamamlama temelindeki saldırı hazırlığıdır. Faşizme bu temelde geçit vermezsek, faşist saldırganlığı devrimci direnişle kırma gücünü gösterebilirsek, o zaman durum tersine döner.

Demek ki faşizmin yaptığı soykırımı tamamlama hazırlığıyla birlikte daha çok çatışmalı bir sürece girmiş oluyoruz. Bir bütün olarak içinde bulunduğumuz günleri, haftaları iyi değerlendirerek kendimizi böyle bir mücadele gücü haline getirmemiz lazım. Çünkü tehlike azalmamış büyümüştür.

Şöyle de ele alınmamalıdır: ‘Bu son yaşananlar AKP-MHP’yi güçlendirdi’ sanılmamalıdır. Öyle değildir, güçlendirmedi. AKP-MHP faşizmi depremden yararlanarak yasaklamayla, olağanüstü halle faşist terörü daha çok arttırarak güç sahibi olmak istiyor. Zayıflığını öyle gidermek istiyor, yoksa herkes sorguluyor, dünyada da teşhir oldu, toplumda da ciddi bir biçimde teşhir oluyor ama şiddetle, zulümle; teşhirin, devrimci demokratik gelişmelerin önünü kapatmaya çalışıyor. O bakımdan süreç daha çok mücadeleci, daha çok çatışmalı bir süreç gibi görünüyor. Kendimizi ona göre hazırlayıp zamanında saldırıları kıracak bir pozisyonu ortaya koyarsak faşizm yıkılacaktır. Toplumda tepki çoktur, gerçekten de AKP-MHP enkazın altında kalabilir, deprem ve sonrasında yaşananlar AKP-MHP’yi düşürebilir, köklü bir siyasi değişiklik gündeme gelebilir, bir değişim-dönüşüm yaşanabilir. Bu mümkündür ama bu da AKP-MHP faşizmine karşı yeterli bir devrimci demokratik mücadele yürütmekle olur. Kendiliğinden olmaz. Hatalar yapılarak olmaz. Onun için demografyanın değiştirilmesine izin verilmeyecek, toplum daha çok bilinçlendirilecek, teşhir daha iyi geliştirilecek, en önemlisi de her alanda hızla örgütlenmek gerekecek.

Deprem sonuçları açısından da bunlar belirtilebilir. Şu an harıl harıl siyaset tartışılıyor, gittikçe de daha fazla tartışılacaktır. Biz depremin ve nedenlerinin çok uzun bir süre tartışılacağını düşünüyorduk ama Türkiye’deki siyasi mücadele o kadar çok keskin ki, insanlar ölmüş-kalmış faşizmin umurlarında değil, tarihte eşi az bulunur bir iktidar kavgası var. Tayyip Erdoğan’a göre değil yüz bin kişi, iki yüz bin kişi ölmüş umurunda değildir, onun iktidarı için milyonlar da ölebilir. İktidarda kalmak için bunların hepsini göze alıyor. Onun için her şeye siyasi-askeri bakıyor, kendini ona göre hazırlıyor, hiç kimseye söz hakkı vermiyor. İpin ucunu kaçırmamak için böylece yönlendiriyor. İpin ucunu kaçırtacak bir şey bırakırsa döküleceğini, param parça olacağını çok iyi biliyor.

Sokağa çıkmayalım, yürüyüş yapmayalım, devrimci eylem yapmayalım, faşizmi vurmayalım dersek olmaz. O zaman faşizm değil yıkılmak, devrimci demokratik yurtsever örgütlülüğü de ezerek daha çok hakimiyet sağlar. Faşizmin çok gücü de yoktur, dıştan destek alıyor ama o destek de çok fazla değildir. Aslında içten devrimci-demokratik mücadele gelişir ve muhalefeti daha iyi yönlendirebilirse birçok dış çevre AKP-MHP’ye karşı mücadele edenlere destek verebilir. Öyle bir ortam da dış çevrelerde de var, içte kitlelerde zaten fazlasıyla var. Depremin sorumlusu AKP-MHP faşizmidir. O kadar rantı yiyen AKP-MHP faşizmidir. Şimdi de onun hesabını toplum soracaktır. Toplum adına devrimciler sormak durumundalar. Eğer böyle bir hesap sorucu olunmazsa hiçbir şey kazanılamaz. Büyük devrimci gelişmeler, değişimler, devrimci eylemle, mücadeleyle ortaya çıkar.

Duran Kalkan

Önderlik ‘bir toplumu sömürüye açık hale getirmek için politika ve ahlaktan yoksun kılmak gerekir’ diyor. Politika ve ahlaktan yoksun kılmanın esas yolu da zihniyet kırımından geçiyor. Kapitalist modernitenin toplum kırımının esası zihniyet kırımıdır. Kültürel soykırımın esası da zihniyet kırımıdır. Kültürel soykırım başka bir şey değildir. Dolayısıyla kültürel soykırıma karşı çıkmak, ona karşı mücadele edebilmek için her şeyden önce zihniyet kırımını aşabilmekle, zihniyet kırımına karşı mücadele edebilmekle, kendi zihniyetini oluşturabilmekle mümkündür. Bu konuda savaş yapabilmek, siyaset yapabilmek, örgüt kurabilmek, eğitim yapabilmek için önce zihniyet inşası gereklidir. Bunun için de bütün inşaların başında zihniyet inşası vardır.

Şöyle değildir: İnsanlar maddi gelişme yarattılar ondan sonra da yaptıklarını anladılar, biçiminde değildir. Yeni bir şey yapmaya adım atmakla anlamak iç içedir, birliktedir, paraleldir. Önderlik ‘insan sopayı eline aldığı an onun ne anlama geldiğinin düşüncesine sahipti’ diyor. Bir düşünce gelişimi başlamıştı. Onun için insan tür olarak düşünce gücüyle zaten diğer türlerden ayrılıyor. Dolayısıyla düşünce gücü, zihniyet yapılanması olduğu kadar diğer türlerden ayrıdır. Kendisine ait herhangi bir zihniyet inşası yoksa, o aslında insan olarak yok demektir. Bu bakımdan zihniyet oluşumu önemsenmelidir.

Reel sosyalizm toplumu eğitmedi, insanları sosyalist zihniyet ile yetiştirmedi. Ekonomik indirgemecilikle, yasalarla ‘komünalizmi geliştiriyoruz’ dediler ve ekonomik üretim, paylaşım yaptırdılar ama insanlar ne yaptıklarını, niye yaptıklarını anlamadılar, sonrasında reel sosyalizm çökünce de kimse sahip çıkmadı.

Kemalist hareket iktidar olur olmaz en çok eğitim üzerinde durdu, her yerde okul geliştirdi. Devletin dışındaki eğitim kurumlarının hepsini en büyük gericilik olarak tanımlayıp şiddetle bastırdı. Medreseleri, eğitim kurumlarını yasakladı. Şimdi ise bütçenin en fazlasını eğitime veriyor. Bunu insanları çok sevdiği için mi yapıyor, hayır, kendisine hizmet edecek insan yapısını ortaya çıkartmak için yapıyor. Böylelikle her türlü sömürüye açık, tam köleleşmiş, devlete bağlı insan yaratmak için yapıyor. Bunun da yolu zihniyet inşasından geçiyor. Bu kadar okulu onun için açıyor. Kürdistan’da başka hiçbir şey işlemiyor, işleyen tek şey okullardır. Bir tane Kürtçe kursa bile izin verilmiyor ama Türkçe Kürt çocuklarını eğitebilmek için her şey yapılıyor.

1960 öncesi her şeye yasak konulmuştu ancak 1960’lardan sonra Kürt çocuklarını üniversiteye de almaya başladılar. Osmanlı sürecinde var olan okullara Kürtler gitmiyorlardı. TC zihniyet oluşturmak için her şeyi okula bağladı. Okuldan önce kreşler, anaokulları açılıyor. Devlet, çocukları çok mu seviyor, kadınları çok mu seviyor, hayır, çocukları daha hiçbir şey öğrenmeden kendi ölçülerine göre düşünce yapısına kavuşturmak için bunları yapıyor. Kadınları da çocuklardan arındırıp çalıştırıp sömürmek için yapıyor.

Önderlik çıkışta bu durumu ‘düşünsel sömürgecilik’ olarak değerlendirdi. Şimdi ise Önderlik buna ‘zihniyet kırımı’ diyor. Bu anlamda zihniyet kırımı çok önemlidir. Dil çalışmaları yapılıyor ama zihniyete dayalı olmayan dil çalışmalarının hiçbir başarısı yoktur, bir anlamı yoktur. Demek ki kültürel soykırımı, zihniyet kırımını iyi anlamak lazım.

Kültürel soykırım niye bu kadar etkili oluyor? Çok açık ki toplumu zihniyet kırımına uğrattığı için oluyor. Köye biraz baskı yapılıyor, insanlar metropole düşmanın merkezine koşuyor. Biraz baskı yapıyor okullara götürüyor. TC, Kürdistan’da ne yaparsa yapsın kimse göçmeseydi sömürgecilik böyle hakim olamaz, Kürt toplumu bu hale gelmeyebilirdi. Hiçbir aile çocuğunu Türkçe okullara göndermeseydi TC devleti böyle bir soykırım uygulayamazdı. Niye insanlar bu kadar kolay topraklarını terk ediyorlar? Niye insanlar kendilerini yok ediyor olarak gördükleri gücün kucağına çocuklarını atıyorlar? İşte bu durum zihniyet kırımından kaynaklanıyor. Çaresizlik; örgütsüzlükten, güçsüzlükten ortaya çıkmıştır. Güçsüzlükte düşüncesizlikten, zihniyet kırımından kaynaklanıyor. Kendisine değil, karşıtına hak veriyor. Kendisinin çıkarlarını, geleceğini göremiyor, düşmanın çıkarlarını görüyor. Önderlik “bir insan soyunun en kötü hale getirilmesi kendi geleceği için düşünce üretemez, plan yapamaz hale getirilmesidir” dedi. Kültürel soykırımın en kötü hali olarak Önderlik bunu değerlendirdi. Bu da zihniyet kırımıdır.

‘Dünya zaten bir köy haline geliyor, bu kadar iç içe geçme var, entegrasyon oluyor, biz de entegre olalım!’ denilemez. Çünkü dünya Kürt’ü kabul etmiyor, ‘ancak köle olabilirsin’ diyor. Kendin olamadan başkasıyla özgür ve eşit ilişki geliştirilemez. Onların içine girebilmek, Demokratik Ulus oluşturabilmek için ulusal özgürlük şarttır. Onun da temelinde özgür zihniyet, düşünce gücü var. Dolayısıyla bu düşünce gücü üzerinde iyi durmak gerekiyor. Pratikteki başarısızlıkların altında yatan, tarzda, taktikte daralan, tıkanan, yaratıcı olamayan, hata yapan, irade gösteremeyen tutumların hepsinin altında zihniyet kırımı, düşünce kırımı var. Bunları biz en iyi bir biçimde görüyoruz. O halde bunlardan ders çıkartıp değişimi, düzeltmeyi buradan yapmayı bilmeliyiz.

Parti böyle bir örgüt haline eğitimle geldi. Gerilla bu kadar fedai çizgisinde mücadele edebilecek bir düzeye gelebiliyorsa, demek ki fedailik önce zihniyette oluşuyor, zihniyet inşasına dayanıyor. Onu da eğitimle kazanıyor. Gerillanın bu düzeyde fedaice savaşabilmesi zihniyet inşasının önemini, rolünü gösteriyor.

Önder Apo “beyni ve yüreği bizimle olmayanın eylemi de bizim olmaz” dedi. Zihniyeti, duyguları partiyle olmayanın pratiği de partinin olmaz, partiye hizmet etmez. Ne kadar pratik yapsa da zihniyeti kime aitse; duygusu, zihniyeti, yaptıkları ona hizmet eder. O halde partiye hizmet edebilmesi için doğru ve yeterli zihniyet, düşünce gücü gereklidir. Ne yaptığımızı anlamak, bilmek ve inanmak gereklidir. Düşman toplumsal dokuyu dağıtıyor, okullar kuruyor, her şeyi yaparak parçalıyorlar ki toplumu soykırıma açık hale getirebilsin. Demek ki zihniyet sorunları esastır.

Doğru partileşmek, Önderliğe ruh birliği düzeyinde katılmak demektir. Bu da zihniyet birliğiyle, zihniyet gelişimiyle olur. Maddi imkanlarla gerçekleşmez. Önderlik çizgisinde partileşmenin, tam bir birlik, bütünlük yaratmanın yolu Önderliği doğru anlamak ve ona doğru katılmaktan geçiyor. Bu da Önderliği doğru anlayacak zihniyet gücüne ulaşmakla mümkündür.

Partileşmeyi böyle ele alırsak, herkes böyle çaba harcarsa o zaman güçlü bir birlik, bütünlük, gelişme ortaya çıkar, işleri doğru ve başarılı yapma oluşur. Önderliğe yaklaşım, doğru anlama ve başarılı uygulamadır. Önderliği zafere taşıma; onun için yaratıcı pratik, örgüt, eylem geliştirme şeklinde olması gerekiyor. Doğru militanlık budur, doğru yurtseverlik budur.

Devletin, ulus-devletle ulaştığı düzey bir özel savaş düzeyidir

Devletin, ulus-devletle ulaştığı düzey bir özel savaş düzeyidir, aslında bir soykırım ve toplum kırım düzeyidir. Sadece egemenlik ve sömürü yoktur, onu aşan bir toplum kırım var. Bu da ulus devletin toplumun her şeyine hükmetmesiyle geliştiriliyor. İnsan zihniyetinin, duygularının, medya üzerinden, sanat üzerinden yapılandırılmasıyla, onlara hükmedilmesiyle sağlanıyor. Böylece toplum kırım sadece maddi imkanlarla, baskı, sömürü, açlıkla olmuyor. Aslında ruh, duygu, düşün dünyasında da geliştiriliyor. Maddi alanda, metafizik alanda da gerçekleşiyor. Tümüyle devletleşen, devleti esas alan, devlet dışında düşünemeyen, devleti kutsayan yeni bir kölelik durumu ortaya çıkmış bulunuyor. Devlet sorunu, iktidar sorunu günümüzde bu kadar büyümüş bir sorundur. Bir dönem güya sorunları çözme iddiasıyla ortaya çıktı, artık ürünün gelişimini, üretimi, bölüşümü daha iyi örgütleyecekti ama zor ve hileyle onu kendi sistemi içerisinde bölüştürdü ve toplumdan vergi olarak aldı, kendi sistemini kurdu ve sorun kaynağı haline geldi. Böylelikle sorunları çözen değil, sorunu arttıran, büyüten bir noktaya geldi. Ulus-devlet ise bunu toplum kırım düzeyine çıkartarak en temel sorun haline geldi. Artık kaldırılamaz, dayatılamaz bir sorundur.

Önder Apo çok net olarak ‘bu devlet sistemini doğa da toplum doğası da kaldıramaz’ dedi. O noktaya gelmiştir. Onun için durmadan doğa tüketiliyor, topluma kölelik vaaz ediliyor. Toplum kırımla medya üzerinden baskı ve sömürüyle örgütlülükler dağıtılarak topluma dair her şey bitiriliyor. Böyle de yaşanılır kılınıyor ama bunun sonu yoktur. Doğa da buna dayanmaz, bu biçimde toplum tüketilirse devlet neyin üzerinden var olacak, var olamaz, kendi yok oluşunu da bu durumda kendisi geliştiriyor. Demek ki devletin günümüzde geldiği noktayı da görmek lazım. Başlangıcıyla özü aynıdır ama hacmi ve yöntemleri çok değişmiştir, topluma hükmediyor, sorunun büyümüş durumunu böylelikle görmek gerekiyor.

Kapitalist moderniteyle, ulus-devletle sorunlar çok daha büyüdü ve genelleşti, aslında toplumsal sorun olmaktan öteye toplumu kıran, yok eden, yirmi dört saat toplumu bitirmekle, yok etmekle uğraşan bir düzeye gelmiştir. Bu kadar tehlikeli bir durumdur. Başka türlü devletin anlaşılacak bir yanı yoktur. Ulus-devlet kendi devamlılığı için uydurduğu yanlar çoktur. Bunları da ortaya çıkartmak gerekiyor. Devleti vatan ile özdeşleştiriyorlar, devleti ulusla özdeşleştiriyorlar, dille ve kimlikle, tarihle özdeşleştiriyorlar. Bir toplum ismiyle değil devlet ismiyle tanımlanıyor. ‘Birleşmiş Milletler’ diyorlar, aslında ‘Birleşmiş Milletler’ diye bir şey yoktur, devletlerdir. Bunu yürüttüğümüz savaşta çok iyi görüyoruz. Ortada bir TC devleti yoktur, Birleşmiş Miletler tarafından organize edilen devletler sisteminin Anadolu’daki koludur. Onu o düzeyde ayakta tutuyorlar.

Ahlak, ortak yaşam ilkeleridir

Toplumsal örgütlülük gelişirse, bilinçlenme ve örgütlenme gelişirse elbette iktidar ve devlet düzenlerini yıkabiliyor. Toplum nedir, toplum neyle izah ediliyor, dolayısıyla toplumsal sorunlar nasıl ortaya çıktı? Önderlik; Kapitalist, feodal, köleci, Müslüman toplum, Hıristiyan toplum ya da alt toplum, üst toplum biçimindeki toplum tanımlamalarını doğru bulmadı. Toplumu ‘politika ve ahlak’ olarak tanımladı. Toplum, insan bireylerinden oluşuyor. ‘İnsanın varoluş biçimi’ diyoruz. İnsan diğer türlerden ayrılarak bir tür olarak var olduğunda toplum olarak da var oluyor. Ondan önce topluluktur. Hayvan topluluğu, bitki topluluğu gibi insanlarda da topluluk var. Topluluktan çıkıp toplum haline gelmek politika ve ahlakla oluyor. Belli kuralları ve ilkeleri edinen, ortak plan yapan, planlı bir biçimde yaşamı ortak olarak yeniden üretmeyi bilen bir düşünce yapısına kavuşmayla, toplulukların ya da insanların birbirine bu temelde bağlanmasıyla toplum haline geliniyor.

Toplumu var eden ölçüler politika ve ahlaktır. Ahlak; ortak yaşam ilkeleridir. Politika; yaşamı yeniden yaratmaktır. Üretimi, tüketimi, korunmayı, üremeyi sağlayacak planlar yapabilmektir. Örgütlü ve planlı hareket edebilmektir. Geleceği için örgütlü ve planlı hareket eden bunu da belli ilke ve kurallara bağlı olarak yürüten bir yapıya kavuştuğu zaman topluluk, toplum haline geliyor. Demek ki toplum insanlardan oluşuyor ama yüz insan bir araya geldi mi toplum olur, yüzden aşağı olursa toplum olmaz! diye bir kayıt yoktur. Bu sayıyla bağlantılı değildir. Örneğin Müslüman mıdır, Hıristiyan mıdır, biçiminde değil, onlar toplumun aldığı biçimler oluyor ama toplum olarak var olmak onlara bağlı değildir. Demek ki başka değerlerle ve ölçülerle belirleniyor. O ölçüler de ahlak ve politikadır. Ahlak ve politikanın yeni tanımını Önderlik çok net olarak geliştirdi, anlaşılır kıldı.

Toplum, politika ve ahlak olarak var. Politika ve ahlak ne kadar özgür ve güçlü işliyorsa bir toplum o kadar özgürlüğe yatkındır ve gelişkindir. Politika ve ahlak olarak ne kadar zayıflarsa işlemez hale gelirse toplum özgürlük değerlerini o kadar çok kaybetmeye yönelir, politika ve ahlak işlemezse toplum olmaktan çıkar ve köleleşir. Kölelikle özgürlük arasındaki ayrım da böyledir. Toplumu eski kalıplardan kurtularak anlamamız gereklidir. Ezberlememek gerekiyor, anlamak lazım, çünkü biz de içerisinde yaşıyoruz. Toplum olup olmama sorunu en çok Kürtlerde var olan bir sorundur. Herkes de yaşıyor ama günümüzde çok acı bir biçimde ağır çatışmalı olarak güncel planda bunu yaşayan Kürt gerçeğidir. Gerçekten de toplum olarak var olacak ve gelişecek mi, yoksa toplumsal yok oluş mu yaşanacak? Böyle bir ikilem içerisindedir. ‘Varlık-yokluk içerisindeyiz’ diyoruz ve bunun savaşını yürütüyoruz, her türlü tehlike ile yüz yüze olmak var. Tehlike, toplumun politika ve ahlak olarak kendi iç yapılanışını kaybetmesidir. Onu kaybederse de köleleşir, soykırıma uğrar, başka toplumsal hakikatler içerisinde erir, kendi gerçeğini kaybeder.

Toplumsal sorunlar, doğal toplum içerisinde insan eliyle yaratılan sorunlar oluyorlar. Doğayla sorunlar ise doğal sorunlar oluyorlar. Bir de doğal olmayan, analitik zekanın, insanın yarattığı sorunlar var. Dolayısıyla insanı tür haline getiren de analitik zekadır, duygusal zeka değildir. Evet diğer türlere göre insanda duygusal zeka daha güçlüdür, fakat onlardan çok ayrılacak türden değildir, duygusal zekayı da daha güçlü işler hale getiren analitik zekadır. Politika ve ahlak analitik zekanın ürünüdür. Öyle gelişiyor ama duygusal zekaya da dayanıyor. Analitik zekanın da olumlu ve olumsuz boyutları var, tehlikeler arz eden boyutları var. Bir yandan yeni şeyler yaratıp geliştiriyor ama bir yandan da tehlikeyle yüz yüze getirerek sorunlar yaratıyor. O halde toplumsal sorun dediğimiz sorunları yaratan analitik zekadır.

Eskiden Marksist sosyalist bilim ‘yabanılık, barbarlık, uygarlık dönemi’ olarak insan türünün tarihsel varoluşunu dönemlere ayırıyorlardı. Yabanılık; hayvanlar aleminden kopuş süreci olarak tanımlanıyordu. Barbarlık dönemi; özgür topluluklar dönemi olarak tanımlanıyordu. Aslında barbar, vahşi olarak tanımladıkları özgür toplumlardı. Uygarlık; iktidar ve devlet sistemidir. En büyük gelişme iktidar ve devlettir, tarihin en büyük devrimi, en büyük hamlesi, en kalıcı olanı insan türünün, aklının ortaya çıkardığı mucizevi gelişme olarak tanımladılar, her şeyi oraya dayandırdılar.

Barbarlık ve uygarlığı yeniden tanımlamak gerekiyor. Marksist sosyalist bilim, özgür varoluşu ‘barbar’ diye tanımladı ve kötüledi. Biz o kavramları ve tarihsel gelişmeleri ele alırken yeniden gözden geçirmemiz gerekiyor. Çünkü dil de kavramlar da önemlidir. Önderlik “kavram oluşturmakta zorlanıyorum, bu konular üzerinde çalışanlar, yoğunlaşanlar yeni kavramlar oluşturabilirler” dedi. Biz de onlar üzerinde kafa yormalıyız. Özellikle Türkçe bilim yapmak biraz zordur, çünkü yeterli bir bilim dili değildir, o düzeyde gelişmemiştir. Bir de çok ideolojik ve ulus devletle son yüzyılda cumhuriyetle birlikte yaratılan bir dildir. O bakımdan devleti ve iktidarı kutsayan bir dildir. Erkek egemen zihniyeti, politikayı kutsayan ve esas alan bir dildir. O kadar çok gelişmiş değildir. Bir de ölçüleri ve ideolojik kalıpları var, ona göre değerlendiriyor, onunla uygun olmayanları atıyor, çarpıtıyor, değiştiriyor. İdeolojik kabullerine göre her şeyi tanımlıyor ve kavramların özünü, içeriğini değiştiriyor. Kendi ideolojik kabullerine uygun hale getiriyor.

Bizim ise tarihsel bakışımız farklıdır. Demokratik uygarlık sistemi, demokratik uygarlık tarihine bakacağız. Klan, kabile dönemi, neolitik devrim dönemlerini değerlendireceğiz. Bir de uygarlığın gelişimi deniliyor. Böylelikle demokratik uygarlık tarihini öne alıyoruz.

Neolitikten sonra MÖ 3 bin yıllarından itibaren bir uygarlık yarılması yaşanıyor. Uygarlık yarılmasının olabilmesi için uygarlığın var olması lazım. Demek ki önceki süreçlerde de uygarlık varmış. Yarılma, iki yapı yaratıyor. Bir tekelci uygarlığı, bir de demokratik uygarlık biçiminde ortaya çıkıyor. Tekelci uygarlık iktidar ve devlet sistemini ortaya çıkartıyor. Sınıf, kent, devlet üçgeninde hile, baskı, zorla artık ürünün biriktirilmesiyle tekelleşme ve toplum üzerinde örgütlü bir egemenlik sistemi toplum içerisinden ortaya çıkıyor. Marksist sosyal bilim de bunu öyle kabul ediyordu. Ulus-devlet toplumdan kopuşu ortadan kaldırdı. Ulus-devlet öncesinde devletler biraz toplumdan kopuktular. Ulus-devlet ise bunu tersine çevirdi, bireyi devletleştirdi, devleti bireyselleştirdi, kendisini toplumsal varoluş olarak ifade etmeye çalışıyor.

Toplumsal sorunlar; iktidar ve sermaye tekellerinin, artık ürünün birikiminin ortaya çıkardığı, bu temelde baskı ve sömürünün ortaya çıkardığı sorunlardır. Bunlara ‘sorun’ diyoruz. Sorun, aslında merkezi ya da tekelci uygarlık sistemidir. İktidar ve devlet sistemidir. Onun yarattığı alt yapı ve üst yapı kurumları denen kurumlaşmalardır, toplumsal sorunlardan kastedilen sorunlar bunlardır.

Bu sorunların gelişim tarihi de biliniyor. Önderlik toplumsal sorunların tarihsel gelişimini üç dönemde ya da üç aşamada değerlendiriyor. Birincisi, MÖ 3.000-MS 500 Roma’nın yıkılışına kadar olan tekelci uygarlık dönemi, Sümer’den başlayarak bir taraftan Mısır’a diğer taraftan İran’a ve Çin’e kadar yayılan ama ana uygarlık olarak Sümer-Babil-Akat-Asur-Grek-Roma kanalı biçiminde devam eden uygarlık kanalı oluyor. Birinci toplumsal sorun aşaması burada oluştu diyor ve inceliyor.

Toplumsal sorunlar nasıl gelişti? Bu dönemin iktidar devlet yapılanmaları, sermaye ve iktidar tekelleri nasıl gelişti, ne tür sorunları ortaya çıkardılar?

Toplumsal sorunların ikinci dönemi olarak MS 500 ile 1500 arasındaki bin yıllık süreci tanımlıyor. Roma’nın yıkılışı Amsterdam’ın gelişmesi arasındaki dönem oluyor. Bu döneme damgasını vuran olarak da İbrahimi dinleri inceliyor, daha çok onlara dayalı iktidar ve devlet yapılanmalarının yol açtığı sorunları ifade ediyor, değerlendiriyor. Yahudiliği, Hristiyanlığı, Müslümanlığı geniş bir biçimde inceliyor. Toplumla bağlarını, çıkış aşamalarını, nasıl bir iktidar ve devlet ideolojisi haline geldiklerini gösteriyor. Bunlar da çok yeni yoğunlaşmalardır. Önderliğin Önderliğin Teoloji üzerindeki söylediklerinin hepsi yenidir. Bu konular üzerinde bu düzeyde yoğunlaşan herhangi bir sosyal bilimci şimdiye kadar ortaya çıkmamıştır. Ya çok kutsadılar ve övdüler ya da tümden reddettiler. Önderlik ne öyle ucuzca reddeden ne de kabul eden oldu. Tam tersine yeniden yorumlayan, sorgulayan, ne anlama geldiklerini, toplumsal varoluşta neyi ifade ettiklerini ortaya koyan bir analiz, yorum gücüdür ki, bu da ilk defa bu düzeyde ortaya çıktı.

Şimdi Türkiye’de Önderliğin etkisiyle biraz gelişiyor. Bunu önlemek için ABD’nin Fethullah üzerinden çabası var. Sözde reforme ediyor gibi görünerek Avrupa’da yaptıkları gibi tekrar dini bu baskı ve sömürü düzeninde nasıl kullanacaklar, onun yeni versiyonunu yaratma çabaları içerisindedir. Güya dinde reform yapacaklar. Bunların hepsi var ve tehlikelidir, bunu görmek ve anlamak gerekiyor.

İslamiyet iktidar ve devleti de geliştirdi. İslam’ın anlamının ‘barış’ olduğunu söylüyorlar ama şu ana kadar İslam’da barışı hiç görmedik. Tam tersine İslam bir ideolojik ve askerlik dinidir, savaş dinidir. Öyle var oldu. Biraz Avrupa’nın baskısıyla geriledi, zayıf düştü, şimdi ise Tayyip Erdoğan-Devlet Bahçeli eliyle tekrar eski yapısına kavuşturulmaya çalışılıyor. Onlar da kendilerini sözde yeni bir versiyon olarak ortaya çıkartmak istiyorlar. Bütün maddi imkanları kullanıyorlar. Şimdi bilimin, sanatın, siyasetin, sermayenin tüm gücünü elde tutuyorlar, kendilerini üretmede kullanıyorlar. Fethullahçıları bütün bu alanlardan kovdular.

Üçüncü toplumsal sorunlar dönemi; MS 1500’den sonraki dönemdir. Kapitalist modernitenin gelişme dönemi oluyor. Önderlik bu anlamda kapitalizmi, moderniteyi inceliyor. Daha önceki aşamalarda ortaya çıkmış toplumsal sorunları kapitalist modernite aşaması ne kadar uçlaştırdı, büyüttü, derinleştirdi, onları ortaya koyuyor ki, bunu Önderlik ‘en uç nokta, en tehlikeli hale gelme’ biçimi olarak değerlendiriyor.

Toplumu eğitip örgütleyebilmek için toplumsal sorunları bilmek gerekiyor. Neyi inşa edeceğimizi, neyi yok edeceğimizi bilmediğimiz için demokratik moderniteyi inşa edemiyoruz. Aslında yok etmemiz gereken birçok şeyi olumluyoruz, onu yaşıyoruz, onları doğru buluyoruz, onları eleştiren ve aşan bir duygu, düşünce ve zihniyet yapısına sahip olmak gerekiyor. Ondan sonra da onların yerine konulması gerekenleri üretimimiz lazım. Demokratik modernitenin yaşam tarzı, doğruları nelerdir? Bunlara kafa yoran, anlayan, geliştiren bir yapıya ulaşmak önemli oluyor. Neyi yok edeceğini, neyi inşa edeceğini bilmezsen inşayı yapamazsın. Onun için sorun nedir, kötü, çirkin, yanlış, kölece olan nedir? Tüm bunları tespit etmek gerekiyor.

Kapitalist modernitenin varoluşuna gerçekte ne kadar karşıyız, özü ve içerik olarak duygu, ruh, bilinç düzeyinde ne kadar karşıyız, ne kadar nefret ediyoruz? Öyle mi yaklaşıyoruz ya da çoğunu doğru bulup yaşamak mı istiyoruz? Kendimizi böyle sorgulamak gerekiyor. İşler buradan başlıyor. Pratik yapamadıktan sonra söz olarak bir sürü demokratik modernite edebiyatı yapmış olmanın hiçbir anlamı yoktur, hiçbir faydası yoktur, çünkü karşılığı yoktur. Ne olduğumuzu gösteren pratiktir, neye doğru neye yanlış dediğimizi, neyi esas aldığımızı gösteren pratik duruşumuzdur. Pratikte kapitalist moderniteyi yıkamıyor, demokratik moderniteyi kuramıyorsak o halde kapitalizmi yaşıyoruz demektir. Bunun hiç başka bir anlamı yoktur. O zaman kendimizi değiştirme mücadelesini geliştirmemiz gerekiyor. Başka türlü olmaz. Bunun yolu budur. Bunun için de önce toplumsal sorun dediğimiz nedir? Sorun demek, değiştirilmesi gerekendir. Sorun olarak neleri görüyoruz, bunu neyle değiştireceğiz, doğru olanlar nelerdir? Demokratik modernitenin boyutları nelerdir? Demokratik ulusun inşa boyutları nelerdir? Bu sorunların hepsinin karşılığı olarak Demokratik Ulus inşasında yeterli boyutlar ortaya çıkıyor.

Kavramları da doğru kullanabilmeliyiz. Bazı kavramları kullanıyoruz ama anlayarak kullanmak gerekiyor. Anlamadan, ezberleyerek kullanılmamalıdır. Anlaşılmayan kavramlar üzerinde durulmalıdır. En azından anladığımız dille ifade etmeliyiz ki doğruyu ifade edebilelim. Çünkü ezbere ifadeden bize hiçbir fayda yoktur. Ezberlemek de doğru değil, kendine hiç sorun yapmamak da doğru değildir. O halde kendimize bunları sorun yapacağız. Bir de kendimizi çözüm gücü haline getireceğiz, sorunları yaşayan değil de sorunları çözen olacağız. Önder Apo “Sizinle aramızdaki fark şudur: Siz sorunlarla gırtlağınıza kadar yüklüsünüz ve bunlarla birlikte yaşamayı kabul ediyorsunuz, ben ise sorunlarla yaşamayı kabul etmiyorum, kendime mesele yapıyor, onlarla mücadele ediyorum. Bir sorunu çözüp aşmadan durmam, dinlenmem, yemem ve içmem, böyle bir mücadele gücüyüm. Siz ise sorunlarla birlikte yaşıyorsunuz, böyle bir yaşama da güzel diyorsunuz” dedi. Önderlik gerçeği böyle bir mücadele gerçeğidir. Demek ki öyle olmayan değiştiremez, dönüştüremez, devrimci olamaz, pratikte başaramaz, doğruyu göremez, güzeli göremez, onları geliştiremez, insanları doğru eğitemez, etkileyemez, örgütleyip mücadeleye ve eyleme sevk edemez. Bütün bunların olabilmesi için kendisinin bir defa sorunlarla mücadele eder, onları aşar bilir olması lazım. Tartıştığımız konular bizden bağımsız değildir. Ne bizim dışımızda görmeliyiz ne de sadece biz olarak görmeli ve kendimize indirgemeliyiz. Birlikte aşmayı, ortak aşmanın yol ve yöntemlerini bulacağız. Başarıya götüren yaklaşım da kesinlikle böyle olur.

Demokratik Modernite bir çözüm alternatifidir

Demokratik moderniteye bir çözüm alternatifi diyorsak demokratik uygarlığın çizgisini o zaman doğru anlayacağız, onun içerisinde günümüzün uygulanması olarak demokratik moderniteyi zihniyet olarak, teori olarak, ideolojik-politik çizgi olarak, strateji, taktik, tarz olarak doğru anlayacağız. Demokratik uygarlık ve demokratik modernite bütün bunları içeriyor. Tekelci uygarlığın ve kapitalist modernitenin alternatifi oluyor. Alternatif sistemi Önderlik böylelikle ortaya çıkartmış bulunuyor. Önderlik reel sosyalizmin çözülüşüyle birlikte çeşitli arayışlara giren sosyal bilimcileri de esas olarak burada eleştirdi. Önderlik “tek yanlı kalmışlar, tek boyutta derinleşmişler, önemli sonuçlar ortaya çıkarmışlar ama tek yanlılıkları eleştiri konusudur, çok yönlü olmalıydılar” dedi. Birçok sosyal bilimciyi böylelikle eleştiriyor. İkincisi, “bütünlüklü bir alternatif sistemi ortaya çıkartamamışlar” dedi. Önder Apo’nun onları aşan, onlara katkı sunan yanı nedir? Bir, tek yanlı değil, bütünlüklü bakmasıdır. İki, alternatif ortaya koymasıdır. Alternatif de demokratik uygarlık sistemidir. Bunlar tekelci uygarlığın sistemini ve kapitalist modernite çizgisinin alternatifleridirler. Böylece onların aşılabileceğini, alternatiflerinin gelişebileceğini, onların dışında bir insan ve toplum yaşamının var olabileceğini Önder Apo düşünce olarak kanıtlamış bulunuyor. Bunun da ilkelerini, ölçülerini ortaya koymuş bulunuyor. Gerisi bunları anlamak ve uygulamaktır.

Diğer sosyal bilimcilerin Önder Apo’ya dönük ilgileri de buradan ileri geliyor. Hiçbirisi reddetmiyor, şimdiye kadar Önderliğin eleştirilerine tepki duyan, Önderlik yaklaşımlarını somut olarak eleştiren bir düşünceyle karşılaşmadık, tam tersine hepsi büyük bir ilgi duydular, önemle benimsediler, Önderliği sahiplendiler, bu temelde araştırıyorlar. İmralı sistemine karşı Önder Apo’nun fiziki özgürlüğü için dünyada yürütülen mücadeleye öncülük ediyorlar. Önder Apo için “o bir sosyal bilimcidir, insanlığın ona ihtiyacı var, özgürce tartışabilecek bir imkana, ortama sahip olmalıdır” dediler. Önderliğin savunmalarına ilişkin yazılar, makaleler yazdılar. Hepsi sentezleyici güç olarak Önderlik gerçeğini görüyor ve sahipleniyorlar.

Düşman zihniyetinin etkilerini taşıyan tutumlara dönük şiddetle eleştiri yapabilmeliyiz

Sonuç olarak şunlar belirtilebilir: Zihniyet inşasının, düşünce gücünün önemi üzerinde durmalıyız, çabamızı buraya yöneltmeliyiz. Zihniyet kırımına dönük her zaman sert eleştiri yapabilmeliyiz. Kültürel soykırımın etkilerini taşıyan, düşman zihniyetinin etkilerini taşıyan yaklaşımlara, tutumlara dönük şiddetle eleştiri yapabilmeliyiz.

Yurtseverlik ölçüleri zihniyetle bağlantılıdır. Özgür ulusal zihniyete dayanmayan yurtseverlik ölçüleri saptırılmış ölçülerdir. Onların yurtseverlikle bir alakası yoktur. Önderlik yurtseverlik ölçülerini yükseltti, toplumu bu kadar birleştirdi ve mücadeleye sevk etti. Bunların hepsi doğru bir zihniyet oluşturmakla, düşünce gücü geliştirmekle gerçekleşiyor. Buna da ‘duruş’ diyoruz. Duruşun esasında zihniyet olgusu yatıyor. Doğru duruş ne demektir? Tutum neyle oluyor? Zihniyetle oluyor. Yoksa başka bir şeyi ifade etmiyor. O bakımdan da zihniyet mücadelesi önemlidir. Zihniyet devrimini her şeyin başına koymak, kişilik devrimini bu temelde ele almak, soykırıma karşı devrimci mücadeleyi zihniyet devrimine dayandırmak, bütün partileşme, halklaşma, gerillalaşma süreçlerinin hepsini zihniyet devrimi temelinde geliştirmek esastır. Böyle olursak Önderliği doğru anlar, Önderliğe doğru katılır başarılı oluruz.

Bu konuda da sadece bazı şeyleri kabul eden değil, önceliklerimizi, çabamızı, yaklaşımlarımızı, anlayışlarımızı, doğrularımızı değiştirebilmeliyiz. Buna inanarak var olan ölçülerimizi, önceliklerimizi, davranışlarımızı, tarzımızı değiştirmeliyiz. Böyle olursa zihniyet devriminden söz edilebilir. Böyle olmazsa sadece bazı doğrular tartışılır ama tartışıldığı yerde kalır, somuta dönüşmez, pratikleşmez. Kişilikte temsil edilir hale gelmez. Oysa gerekli olan kişilikte temsil edilir hale gelmesidir. Yani kişilik devrimine dönüşmesidir.

Duran Kalkan

Birinci Dünya savaşıyla başlayan bir savaş gerçekliği var. Aslında kapitalizmin emperyalizm aşaması tümüyle savaştır, merkezinde de Ortadoğu savaşı var. Kapitalizm, Ortadoğu’yu yutmak istiyor. Ortadoğu hala direniyor ve bu savaş esas olarak bu direnmeden ileri geliyor. Savaş; kapitalist güçler, tekeller, devletler arasında sürüyor ama dikkat edilirse Ortadoğu’yu ele geçirme savaşı olarak sürüyor.

Birinci Dünya Savaşı böyle başladı ama Ekim Devrimi ile biraz önü kesildi. 2. Dünya Savaşı ile açığa çıkan faşizmin önü de birçok devrimci hareketlerle kesildi. Reel sosyalizm sürecinde savaş, ‘soğuk savaş’ olarak tanımlanıyordu. Soğuk savaşı, reel sosyalizmin varlığı yarattı. Reel sosyalizm çözülünce de 3. Dünya Savaşı gündeme geldi. Bu bir Ortadoğu savaşıdır. Bu savaş aslında Ortadoğu’yu ele geçirme, tarihsel ve güncel olarak Ortadoğu toplumsallığını yok etme savaşıdır. Kürdistan’da ise bir soykırım savaşı olarak sürdürülüyor. Birinci Dünya Savaşıyla ortaya çıkan hegemonik kapitalist küresel sistem, Kürdistan’ı parçaladı, Kürtleri yok saydı, soykırımı dayattı. Kürtler de buna karşı direndiler, hala direniyorlar. Arabistan 22 parçaya bölündü, biraz direniyorlar. Demek ki savaş, Kürt ve Arap toplumsallığını yok etmeyi hedefleyen bir savaştır.

Buradan çıkış mevcut haliyle gözükmüyor. Zaten savaşı yürütün güçler çözümsüzdür. Küresel sermaye sistemi de öyledir. Hegemonik yapısıyla ulus-devlet statükoculuğu da hiçbir çözüm üretecek durumda değildir. Ne kadar kendilerini devrimci, ılımlı, çözümleyici olarak tanımlayıp çıkış yapsalar da sonunda Kürt düşmanı, katı bir faşist diktatörlük haline geliyorlar. AKP-MHP’nin geldiği nokta bu konuda örnektir. Demek ki, sistemin çözüm gücü, kendini değiştirme ve yenileme gücü yoktur. Zihniyet ve siyaset değişikliği yaratmak, sistem güçleri nezdinde zordur. Bu nedenle küresel kapitalist modernite sisteminin krizi ve kaosunun aşılması yönünde bir ipucu gözükmüyor. Kriz ve kaosun ortaya çıkardığı savaş bölgede yayılarak devam ediyor. Geriye kalan sadece devrimdir. Nasıl ki, Ekim Devrimi geçici bir süreliğine savaşa son verdirebildiyse şimdi de bu savaştan çıkışı sağlayacak tek alternatif devrim, Demokratik Ortadoğu Devrimidir, hatta Dünya Devrimidir. Ekim Devrimi bir dünya devrimi haline gelebilseydi, insanlık kapitalizm ve emperyalizmden kurtulacaktı. Ekim Devrimi, Dünya Devrimi haline gelemedi, başarısız oldu. Gelemediği için de insanlık, doğa bu kadar zarar gördü, neredeyse kıyamet kopacak düzeye geldi.

Kapitalizm dönem dönem değil, sürekli bir bunalım ve kriz rejimidir

Bu çerçevede kapitalizmi doğru anlamak önemlidir. Kapitalizm, kriz ve kaos demektir. Gün geçtikçe bunun derinleştiği kesindir. Kapitalizm doğayı, toplumu ve bireyi tüketiyor. Bir gelişme değil, yaşama yol açan varlıkların tüketilmesi söz konusudur, tehlike buradadır. İnsanlık açısından, bütün yer küre açısından, aslında canlı evren açısından durum ciddi bir tehdit ve tehlike oluşturuyor. Çünkü kapitalizm, çalışmanın ya da üretimin toplum yaşamına göre değil de daha fazla sömürüye, yağmaya, talana göre düzenlenmesi oluyor. Kapitalizm bir sömürü biçimidir. Burada hedef azami kârdır. Devlet ve özel tekelcilik böyle bir noktaya gelmiş durumdadır. Bu bakımdan da öyle krizsiz, kaossuz, çelişkisiz, çatışmasız bir kapitalizm yoktur.

Bugünden geriye bakıp şöyle değerlendirmek artık çok gerçekçi olmuyor: ‘Kapitalizm kendisini yenileyecek mi, kendi içinde çözüm üretecek mi? Avrupa’dan mı, yoksa Amerika’dan mı çözüm çıkacak? Olmadı, Afrika ya da Asya mı buna öncülük yapacak? Almanya’dan ya da Fransa’dan mı çözüm doğar?’ Bunlar doğru düşünceler değildir. Kapitalizm bir sömürü biçimidir. Bütün yaşamın, işlerin sömürüye, azami kâra göre düzenlenişidir. Tümüyle yok etme rejimidir. Dolayısıyla da bir talan, yağma, tüketme çelişki ve çatışma düzenidir.

Geçmişte krizler “Birinci Bunalım Dönemi, İkinci Bunalım Dönemi, Üçüncü Bunalım Dönemi” biçiminde dönemsel değerlendirilirdi. Üçüncü döneminin genelliği ve sürekliliği vurgulanırdı. Aslında kapitalizm dönem dönem değil, sürekli bir bunalım ve kriz rejimidir. O değerlendirmeler doğru değildi. Dönem dönem krizlerin derinleşmesini ya da dönem dönem hafiflemesini devrimler geliştirdi. 19. yüzyılda Avrupa’daki devrimler, Fransa’da 1830’dan itibaren yaşanan devrimler, 1848’de yaşanan Avrupa devrimleri, Paris Komününün 1871’deki çabaları, 20. yüzyılda da Ekim Devrimi ve Ekim Devrimi üzerinde gelişen devrimci hareketler var. Aslında devrim cephesi kapitalizmin kriz ve bunalımını geçici dönemler biraz hafifletmiştir. Eğer devrim olmasaydı böyle bir hafifleme olmayacaktı.

Rus devrimi ardından Avrupa devrimleri olmayınca da ‘tek ülkede sosyalizm, tek ülkede komünizm, ara ara bunalım dönemleri’ biçiminde teoriler geliştirdiler. Önder Apo ise “kapitalizmin kanserleşmiş dönemi” olarak tanımladı. Demek ki kapitalizm demek doğanın, toplumun bireyin tüketilmesidir. Bu noktada ya kıyamet kopacak her şey yok olacak ya da kapitalizm durdurulacak. Sümer’den bu yana çeşitli düşünceler, dinler, mitoloji, bilim, felsefe, ahlak tarafından nasıl ki sömürü biçiminin önü alındıysa, şimdi de bunun önünü alacak ve durduracak bir devrimci gelişme olacaktır. Devrim de budur, sosyalizmin özü de budur.

Dünya devrimi, Kürdistan Devrimine bağlıdır

Eğer devrimciler ortaya çıkar öncülük eder devrim yapmayı başarırlarsa bu savaşa yol açan sorunlardan, çelişkilerden kurtulmak mümkündür, yoksa mümkün değildir. Devrim, aslında Kürdistan Devrimine bağlıdır. Önder Apo devrimin teorisini yaptı, ideolojik-politik çizgisini açığa çıkardı. Programını, stratejisini, taktiklerini geliştirdi. Yeni bir devrim anlayışı olarak tanımladı.

Önder Apo’nun geliştirdiği paradigma değişimi doğru ve gerçek olanı görmede, anlamada aydınlatıcıdır. Bu bakımdan kapitalizmin kendi çelişkilerini hafifletmesi, çözmesi beklenemez. Kapitalizmde barış ya da çatışmasızlık diye bir şey yoktur. Sürekli bir çelişki, çatışma, kriz, kaos halidir. Ya bu kapitalizmi aşacak, frenleyecek, durduracak bir düşünce, ahlak, siyaset, örgüt ve eylem gelişecek –ki buna da sosyalizm dendi- ya da kapitalizm gerçekten bu dünyayı yok edecek.

O bakımdan özgürlük düşüncesiyle ortaya çıkmış tarihsel büyük düşünürlerin bu tehlikeye dikkat çekmiş olmalarını öyle bir hayal ya da bir korkutma olarak görmemek lazım. Yaşamın derin anlamıyla, tanımıyla, anlaşılmasıyla bağlantılı bir durumdur. Tarihin hemen hemen bütün dönemlerinde de bütün özgürlükçü düşünceler bunu öngördüler, nihayetinde sosyalizmde de öngördüler. “Ya sosyalizm ya da yok oluş” dediler. Ama sosyalizm zamanında gerekli adımları atamadı, başarılı olamadı. Sosyalizm adına hareket edenlerin son ikiyiz yıllık tarihsel kesiti çok iyi değerlendirmeleri lazım. Dogmatizmden, kalıpçılıktan ya da kendilerini güvensizlikten kurtararak eleştirel-özeleştirel yaklaşma gücünü ve cesaretini göstererek doğruyu ortaya çıkarmalılar.

Savaşan taraflar çözüm bulamıyorlar. Üçüncü tarafın yani ezilen tarafın devrim yaparak çare bulması gerekiyor. İnsanlığı, halkları kapitalizm ve faşizm belasından kurtaracak bir devrimi nasıl yapacağız? Bizim sorunumuz budur. Bunu böyle görmeli ve önemsemeliyiz. Sorun sadece Kürt sorunu değildir. Kürdistan’da Özgürlük Devrimi sorunu değil, sorun Ortadoğu Devrimi sorunudur, özgür insanlık devriminin sorunudur. Dünya ve Ortadoğu Devrimiyle bu kadar iç içe geçmiş bir Kürdistan devrim gerçekliği var. Devrimcilik bu kadar iç içe geçmiştir. Artık ulusal, ülke boyutları yoktur. Evet, bir toplum içinde bir toprak üzerinde hareket ediyoruz ama artık çağ, ulusal devrimler çağı değildir. Milliyetçilik  ve cumhuriyetçilik çağı geçti. Önder Apo “Demokratik Cumhuriyet, Demokratik Devrim çağı” dedi. Demokratik devrim elbette toplumlar nezdinde bir toprak üzerinde gelişir ama yerel devrim değildir. Ulus ile sınırlı bir devrim değildir. “Demokratik Ulus Devrimi” dedik. Önderlik, demokratik ulusa “zihniyet ulusu” dedi. Öyle ırkla, toprakla, dille sınırlı bir ulus değildir. O halde bölgesel ve küreseldir.

Sorun sadece Kürt sorununu çözmek değildir. Sorun, insanlık sorunu haline gelmiş ve Küresel bir boyut kazanmış durumdadır. Böyle anlamak ve yaklaşmak gerekiyor. Devrimi ve devrimciliği de böyle ele almalıyız. Bu noktada darlığı aşmak gereklidir. Yaşadıklarımızı doğru anlamlandırmalıyız. Doğru anlamlandıramazsak yaşama yön veremeyiz, yaşam içerisinden de çıkış yapamayız. Yaşayıp da sanki yaşamıyormuşuz gibi bakmak, yeni bir durumu yaşayıp da eski bakış açılarıyla bakmak olmaz. İşte dogmatizm ve kalıpçılık, tarihin gerisinde kalma budur.

Bu bakımdan şunu görmek gerekiyor: Gün gibi açıktır, ne ABD, Avrupa, İsrail, İngiltere’nin bir çözümü var; ne de Rusya’nın, Çin’in, Hindistan birlikteliğinin herhangi bir çözüm üretmesi var. Tersine Rusya çok daha günübirlik davranıyor. Zaten ideolojik yaklaşımı tümden kaybetmiştir, bir stratejik yaklaşımı da yoktur. Günlük çıkarlar üzerine politika yürütüyor. Bazı kesimler ‘Rusya-Türkiye-İran ittifakı gelişecek, bu ittifak Kore’yi de arkasına alabilir. ABD, Avrupa karşısında bir blok olur ve dünya yine 20. yüzyıldaki gibi iki bloklu hale gelir, birine sırtımızı dayar yaşarız’ biçiminde umut ediyorlar.  Böyle bir beklenti hayaldir. Böyle bir şeyin olmayacağı çok açıktır. Böyle oluyor gibi görünün şeyler doğru değildir. Eski savaşlardan bu dersler açığa çıktı. 20. yüzyıldaki duruma gelemezler. Öyle olsaydı zaten çareyi bulmuşlardı. Şimdi de öyle olur diye beklememek lazım.

O halde çözümsüzlük devam edecektir. Küresel güçler çok parçalı ve dağınıklar. Kapitalist modernitenin küresel hegemonik güçleri aslında çok zayıf bir konumdadırlar. Bu dünya 30-40 yıl önceki dünyaya göre özgürlük, demokrasi düşüncesinin eylemini geliştirmek için çok daha uygun, imkan ve fırsat sunuyor. Hak arama mücadeleleri için daha olumlu bir dünya var ama öyle basit görülmemelidir, çünkü tehlikeleri de çoktur.

Dünya devrimciliğinde bütünlüklü bir duruş zayıftır

Önder Apo, Küresel Demokrasi Hareketinden bahsetti. “Dünya Demokrasi Konfederalizmini” çözüm olarak gösterdi. Bunlarsız bir çözüm gelişmez ve sonuca gitmez. Mücadeleler gelişebilir, gelişmeler olabilir ama unutmayalım ki, bugün gelişen bir şey yarın geriye de düşebilir. Bu mücadele işidir, her an mücadele edersen olur. Esas zayıflık, dünya devriminden kaçmadadır. Dünya devrimciliği mücadelenin gereklerine göre ideolojik, siyasi, askeri olarak bütünlüklü mücadele yürütmüyor. İdeolojik boyutu öne çıkartıyor, siyasi-askeri boyuttan kaçıyor. Bazı yerler askeri boyutu öne çıkartıyor, ideolojik-siyasi boyuttan kaçıyor. Dünya devrimciliğinde bütünlüklü bir duruş yoktur.

“Somut durumun somut tahlili” önemlidir. Lenin’in gerçekten de o kavramı sosyal bilim açısından çok çok önemlidir. Somutun tahlilini objektivizme götürmemeliyiz. Somut şartların somut tahlili de önemlidir. Onu da yapabilmeliyiz. Durum nedir, ne değildir? Nasıl başarıya gider? Bunlar üzerinde de kafa yorulmalıdır, sosyal bilim de bunu gerektiriyor.

Çelişkileri ve çatışmaları birbirine karıştırmamak gereklidir. Sorunlara ya da olup bitenlere, olaylara sadece politika ve askerlik bilimiyle bakmamak lazım. İdeolojik ve felsefik bakış açısını hiçbir zaman kaybetmemek gereklidir. felsefesiz ve ideolojisiz, siyasi ve askeri bakış açıları tehlikelidir. Çelişkileri ve çatışmaları doğru anlamayı getirmez, tersine her şeyi politika ve askeri ilişkilere kurban eder. Sadece politikaya indirgenmiş ya da politik-askeri duruma indirgenmiş bir zihniyet ve siyaset kesinlikle doğru değildir. Felsefik-ideolojik ölçülerden kopulmamalıdır.

Örneğin, 20. yüzyılda politik-askeri güçler, sosyalistler bunu çok geliştirdiler. Mao’nun en çok işlediği konuydu. “Düşmanımın düşmanı benim de dostumdur” diyordu. Biz de 90’lı yıllarda Kürdistan’da bunu biraz yapmak istedik ama bizi Uluslararası Komploya götürdü. Düşmanımın düşmanı dost olmadı, arkadan hançerleyen oldu. Yunanistan’ın ve Rusya’nın, oradaki bazı güçlerin komplo sürecinde oynadıkları rolü böyle değerlendirmek lazım. Önder Apo ona “sahte dostluk” dedi. O kavram bunu ifade ediyordu. Demek ki, sadece olaylara siyaset ve askeri açıdan bakamayız. Felsefik ve ideolojik bakış kesinlikle kaybedilmemelidir, hatta belirleyici olanın felsefik ve ideolojik bakış olduğu, politik ve askeri ele alışı buna bağlı yapmak gerektiği kesindir. Böylesi daha doğru bir yaklaşımdır.

Bu çerçevede yüz yıldır yaşanan bir devrim var. Hatta Fransa’daki devrim hareketleri esas alınırsa neredeyse iki yüzüncü yılına yaklaşıyor. Paris Komünü esas alınsa 150 yıldır sürüyor. Ekim Devrimi ile geçen bir süreç var. Kapitalizme karşı Sosyalist Devrim süreci oluyor. Önemli süreçlerdi. Sosyalizm başarılı olmazsa insanlık yok olur tespiti üzerinde oldu. Ancak bu kadar uzun sürece yayılmasına rağmen devrim alternatifi olamadı. Ekim Devrimi’nin öngördüğü gibi bir Avrupa Devrimi, Dünya Devrimi haline gelebilseydi, sosyalizm insanlığı daha doğru güzel bir yaşama götürebilir, tehlikeler ortadan kalkabilirdi ama olmadı. Bu tür devrimci adımlar atılırken zihniyet buydu, teorik analizler bu çerçevedeydi. Pratik başarısızlık teoriye dönüştürüldü. Yaşanan bu başarısızlık üzerine sosyalist teori inşa edilmeye çalışıldı. O doğru değildir. Avrupa’da devrimin yenilgisinden sonra, Sovyetler Birliği üzerinden geliştirilen teorik çözümlemelerin hiçbirisi doğru olmadı. Zaten Sovyetler Birliğini de yaşatmadı, geliştirmedi, ayakta tutmadı. Alternatif hale gelemeyince, sosyalizmi geliştiremeyince kapitalizmin bir türevi haline gelmekten kendisini kurtaramadı.

Şimdi bütün bunlar bize yol gösteriyor. Bizim devrime yaklaşımımızın, devrimci anlayışımızın bu temelde olması lazım. Paradigma değişimi temelinde oluşan yeni teoriyi, felsefeyi, ideolojik-politik çizgiyi, stratejik ve taktikleri, tarz, üslup ve tempoyu bu temelde anlamak lazım. Bu bakış açısıyla birleştirmek gereklidir. O zaman doğru ve yeterli anlaşılabilir.

Önder Apo’yu böyle anlamalı ve doğru katılmalıyız. Önder Apo’yu doğru anlamaz, doğru katılmazsak doğru uygulayamayız. O halde Önder Apo’yu daha doğru anlayacağız. Yaptıklarımızı Önder Apo’nun düşüncelerinin uygulanması haline getireceğiz.

Bu temelde Önderlik gerçeğini, Kürdistan somutunu, kapitalist modernitenin geldiği aşamayı, 3. Dünya Savaşı’nın durumunu, savaştan çıkış yollarını; burada yeni tür yaklaşım olan demokratik modernite kuramını, devrimini, bunun özelliklerini, Kürdistan’da ve diğer yerlerde nasıl gelişeceğini, daha doğru ve yeterli anlamak gerekiyor.

39’uncu 15 Ağustos Atılım yılında Zap, Avaşin, Metina’daki savaş, TC faşizmini yenilgiye uğratmıştır

Duran Kalkan

17 Nisan 2022 tarihinde Zap, Avaşin ve Metina’ya yöneltilen işgal ve soykırım saldırısının ana nedeni TC Devleti’nin faşist, sömürgeci ve soykırımcı zihniyet ve siyasete sahip olmasıdır. Yüz yıldır Kürtlere, Ermenilere, Asuri-Süryanilere ve Rumlara soykırım dayatıyor ve bu süreci, günümüzde Kürt soykırımını gerçekleştirerek sonuca götürmek istiyor. Bunu da Kürdistan’ın Rojava ve Başûr parçalarını askeri olarak işgal ve siyasi olarak ilhak ederek, tıpkı Kuzey Kürdistan’da olduğu gibi Kürt soykırımı kapsamına almak istemesinde göstermektedir.

Nitekim Tayyip Erdoğan yönetimi bu düşüncesini ve talebini Birleşmiş Miletler Genel Kurulu’nda gösterdiği haritayla ve ortaya koyduğu planla herkese duyurmuş ve bütün BM devletlerinden böyle bir projenin başarılması için destek istemiştir. Bu projenin Kürt soykırım projesi olduğu tartışma götürmez bir gerçektir. AKP-MHP faşist yönetiminin böyle bir soykırım projesini başarıya götürerek ayakta kalmak ve iktidar ömrünü uzatmak istediği açıktır.

Orta Asya’dan günümüz Türkiye’sine kadar Türk egemenlik sisteminin gösterdiği iki temel karakter söz konusudur. Bunlardan birincisi hep dünyanın en büyük gücünden yana olarak kendini yaşatma tutumudur ya da politikasıdır. İkincisi ise var olan dengelerden yararlanıp güç devşirerek ve bunu toplumu ezmede kullanarak kendi egemenlik sistemini var etme ve sürdürmedir. Orta Asya’dan bu yana kurulan Türk devletleri denen siyasi gelişmeler incelendiğinde bu karakter net olarak görülecektir. Nitekim bu sürecin son halkası olan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin de tamamen bu iki karaktere dayalı olarak kurulduğu, günümüz AKP-MHP faşist yönetiminin böyle bir ikili özellik temelinde TC varlığını sürdürmeye çalıştığı açıktır.

19. yüzyılda Osmanlı sisteminin İngiliz-Fransız-Rus çelişkilerine dayanarak ayakta kaldığı, ömrünü bir süre daha uzattığı bilinmektedir. Yine Birinci Dünya Savaşı ardından yerkürenin ilk büyük imparatorluğu olduğu ifade edilen “Britanya İmparatorluğu’nun” çıkarları temelinde mevcut TC Devleti’nin ortaya çıkartılıp kurulduğu açık bir gerçektir.

Söz konusu bu devletin İkinci Dünya Savaşı ardından da 1952’de NATO’ya girerek ve ABD ile ikili ilişkilerini geliştirerek, kendisini dünyanın en büyük gücüne dayandırıp ayakta kalmayı öngörmüş olduğu açıktır. Bir yandan NATO’nun gücüne dayanarak, diğer yandan var olan dengelerden güç devşirmeye çalışarak kendi faşist-sömürgeci- soykırımcı zihniyet ve siyasetini sürdürmüş, günümüzde Kürt soykırımı temelinde yüz yıldır Kürt, Ermeni, Süryani ve Rum toplumlarına dayattığı soykırımı başarılı bir sonuca götürmek istemektedir. Günümüzde AKP-MHP faşist yönetiminin söz konusu politikaları çok yönlü ve etkili bir biçimde uygulamaya çalışmaktadır.

Tayyip Erdoğan öncülüğündeki AKP çıkışı başlangıçta son derece dikkatli ve pragmatist yöntemler kullanan bir çıkıştı. Necmettin Erbakan’ın milli görüşünden ayrılarak ABD onayıyla bir siyasi hareket haline gelmeye yöneldiğinde tamamen böyle bir karaktere sahipti. Uzun süre de böyle bir yapıyla ve daha çok da dengelere oynayarak oralardan güç devşirerek iktidarını güçlendirmeye ve ayakta kalmaya çalıştı. Fakat daha sonra, özellikle Tayyip Erdoğan kişiliği iktidar ömrünü uzatmanın, Kürt düşmanı sömürgeci-soykırımcı TC iktidar ve devlet sistemiyle tamamen uzlaşmakta ve bütünleşmekte olduğunu görerek, derin devlet denilen sistemle böyle bir ittifaka ve birliğe yöneldi. Birbiriyle çok karşıtmış gibi görünen AKP-MHP uzlaşması işte böyle bir temelde ortaya çıktı.

Tayyip Erdoğan Kişiliği, Süper Gladyo ve derin devlet yapıları tarafından eğitilmiştir

Tayyip Erdoğan’ın pragmatizmi ve kişisel hırsıyla Devlet Bahçeli’nin faşist-sömürgeci-soykırımcı zihniyet ve siyaseti birleşerek, günümüz AKP-MHP faşist diktatörlüğünü ortaya çıkardı. Belki de Süper Gladio ve derin devlet denilen yapılar tarafından Tayyip Erdoğan kişiliği bunun için eğitilip hazırlanmıştı. Bu da zayıf görülmeyecek bir ihtimal konumundadır. Örneğin Necmettin Erbakan’ın milli görüş hareketi içerisinde kendisini gizleyerek, belli bir güç ve formasyon kazandı. Diğer yandan AKP pragmatist çıkışıyla dengelere oynayarak birçok çevreyi harekete geçirip onlarda umut, beklenti yaratarak kendisini daha çok geliştirip güçlendirdi. Başkalarını yanıltan bir gizlilik temelinde kendisini var etti. Artık gizliliğe gerek kalmadığı, yeterli güce ulaştığı, dolayısıyla esas rolünü açık bir biçimde oynaması gerektiği zaman da Devlet Bahçeli’nin MHP’si ile birleşerek, son yedi yıllık faşist diktatörlüğü ortaya çıkardı. Bu da yabana atılır bir olasılık değildir.

Şimdi AKP-MHP faşist-soykırımcı iktidarının da gösterdiği iki temel karakter tarihten beri Türk egemenlik sisteminin taşıdığı karakter olmaktadır. Birincisi en büyük güce dayanmak, yani büyük gücün işbirlikçisi olarak var olmak, kendini etkili hale getirmek. İkincisi ise dengelere oynayarak, oralardan güç devşirerek ve bu gücü yalanla, hileyle, demagojiyle toplumu aldatıp tüm ezilen toplumsal kesimler üzerinde; işçiler, emekçiler, kadınlar, gençler, halklar üzerinde baskı, zulüm ve sömürü olarak hayata geçirerek kendi egemenlik sistemini var etmek ve sürdürmektir. Tayyip Erdoğan’ın izlediği politik çizgi araştırılırsa gerçeğin böyle olduğu rahatlıkla görülecektir.

Günümüzde de AKP-MHP faşizminin izlediği temel politik tutumlar tamamen böyle olmaktadır. Örneğin bir yandan günümüz dünyasının en büyük gücü olan NATO’ya dayanmakta ve her türlü faşist-sömürgeci-soykırımcı uygulamalarını NATO’dan aldığı güçle gerçekleştirmektedir. Unutmayalım ki aslında Türkiye’yi mevcut devlet mi yönetiyor, yoksa NATO mu yönetiyor belli değildir. NATO’nun Türkiye masası, üst bir Türkiye yönetimi olarak rol oynamaktadır. Biz bunu geçen mücadele süreci içerisinde, NATO çevrelerinin yaklaşımında, özellikle Almanya Devleti’nin tutumlarında net bir biçimde gördük. Bütün askeri darbelerin NATO’ya dayalı gerçekleştiği, 15 Ağustos 1984’te başlayan Kürt gerillasına karşı 1985 Haziran’ından bu yana savaşı bizzat NATO’nun örgütleyip yürüttüğü bilinen bir gerçektir.

PKK gerillası karşısında defalarca yenilmiş olmasına rağmen TC Devleti’nin hala ayakta kalması, AKP-MHP faşizminin ayak diretmesi, hatta PKK’yi ezeceği iddiasında bulunmasının temel dayanağının NATO olduğu ve oradan alınan destek ve güvenle bunların yapıldığı bilinen bir gerçektir. Nitekim defalarca yenilmiş olan Türk Ordusu ve TC Devleti, NATO tarafından yeniden destekler verilerek ayağa kaldırılmış, diriltilmiş, yaşar ve savaşır kılınmıştır. AKP’nin iktidara getirilişi de, AKP-MHP ittifakının sağlanması da, yedi yıldır Çöktürme Eylem Planı temelinde Kürt soykırımını gerçekleştirmek üzere stratejik topyekûn bir faşist-sömürgeci-soykırımcı saldırının yürütülmesi de böyle bir küresel NATO desteği temelinde olmaktadır. Günümüzde Tayyip Erdoğan yönetiminin NATO’dan ne tür destekler aldığı, Türk Ordusu’nun, TC Devleti’nin NATO’nun en modern silahlarını kullandığı, tehdit, şantaj ve ticaretle Türkiye’nin nasıl her türlü imkânı NATO’dan elde ettiği açıktır. En son İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya üye olma istemi karşısında sürdürülen pazarlık bu gerçeği çıplak bir biçimde gözler önüne sermiştir.

AKP-MHP faşizmine teslim olmayan herkese karşı ağır bir baskı ve zulüm yürütülüyor

TC kimdir? AKP-MHP faşizmi nasıl bir politika izlemektedir? TC, NATO ilişkileri nasıl yürümektedir? Kürt soykırım savaşı karşısında NATO’nun durumu nedir? Bu soruların cevabı söz konusu pazarlıkla net bir biçimde açığa çıkmıştır. Çeşitli talepler bir liste biçiminde ortaya konsa da onların çoğu maskeleyici özellik taşıyor. Gerçek olan Kürt gerillasına karşı, PKK’ye karşı, Kürt halkının Özgürlük Mücadelesine karşı yürütülen soykırım savaşına, Kürdistan’ın diğer parçalarını işgal ve tüm Kürdistan’da yürütülen soykırım savaşına NATO’nun daha fazla destek vermesi, dahası böyle bir savaşı sahiplenip üslenerek yürütmesi, dayatmasıdır. Tayyip Erdoğan yönetimi tamamen böyle bir dayatma içerisindedir. Her türlü silahı buna dayanarak elde etmek istiyor. Hem de bunu İsveç’ten, Finlandiya’dan, NATO’dan almaya çalışıyor. Kendisine yönelik her türlü silah satım engelini ortadan kaldırmaya çalışıyor. Bütün NATO’yu AKP-MHP’nin faşist-sömürgeci-soykırımcı zihniyet ve siyasetine getirmek istiyor.

Kürt’ün sesinin hiç çıkmaması, nefessiz kalması için her şeyi yapıyorlar. Her şey Türk’e göre, AKP-MHP faşizmine göre olsun istiyorlar. Tek konuşma, yaşama, söz söyleme hakkı faşist şeflerin, AKP-MHP’nin olsun diyorlar. Kürt’ün elinden bütün bunlar alınsın. İsteği ve çabası bu temeldedir. Kürt’e dair ne varsa ‘terörizm’ diyerek herkesin önüne suç olarak getiriyor. Soykırımcı zihniyet ve siyaset pratiğini “terörizme karşı mücadele” maskesi altında gizleyip sürdürmek istiyor.

Bu noktada bazı çevreler, “Gerekirse NATO’dan çıkılır, NATO’ya tavır konulur” gibi şeyler söyledi. Bunların hepsi gerçeği yansıtmayan görüşlerdir. Türkiye bir defa NATO’ya girmiştir. Çökmedikçe çıkmaz da. Onun tarihsel gerçeği budur, dünyanın en büyük gücü kimse ona dayanacaksın, ona işbirlikçilik yapacaksın. Türk egemenlik sisteminde, Türk egemenlerinin yönetim sanatında bu bir ilke gibidir. Günümüzde de en büyük siyasi-askeri güç NATO olduğuna göre ve NATO’ya bir kere girmiş bulunduğuna göre ne yapılırsa yapılsın TC’nin NATO’dan çıkması gibi bir şey kesinlikle söz konusu olamaz. Çünkü kendisi NATO ile var. Her türlü faşist-sömürgeci-soykırımcı zulmü, insanlık dışı uygulamalarını NATO’ya dayanarak, oranın desteğiyle uyguluyor. Dikkat edelim Ukrayna’da olanlardan dolayı dünya ayağa kalkıyor. Hâlbuki Kürdistan’daki bombardımanlar, AKP-MHP faşizminin Kürt gerillasına, halkına karşı yürüttüğü saldırılar, Kürt coğrafyasında yaşanılanlar Ukrayna’nın on katıdır. TC’nin Kürt halkını, Kürt gerillasını bombalaması, Kürdistan’da soykırım uygulaması olunca sessiz kalıyorlar. Örneğin Ukrayna Savaşı ortaya çıktığında hem Ukrayna hem de Rusya ile en çok ticaret ilişkilerine sahip olan devletlerden bir tanesi de TC devletiydi. AKP-MHP faşist yönetimi bunu yürütüyordu. Dolayısıyla savaş çıktığında başlangıçta en çok etkilenen, zarar gören, bu savaştan ürken, korkan AKP-MHP faşizmi oldu.

Gelinen aşamada bu dengeci tutumlardan elde ettiği imkânları Kürt soykırımında kullanmak istiyor. Türkiye halklarını faşist baskı, terör ve sömürü altına almakta kullanmak istiyor. Türk milliyetçiliğini, ırkçılığını, şovenizmini geliştirmekte kullanmak istiyor. MHP’nin İttihat ve Terakki’den gelen Türk İslam sentezciliğine dayalı Turancı, Kızıl Elmacı ideolojisini, zihniyetini eğitimle, propagandayla, sanatla, edebiyatla, siyasetle, ekonomiyle her yolla Türkiye toplumuna hâkim kılmaya çalışıyor. Öyle ki ciddi bir beyin yıkama hareketi, ırkçı-şoven-milliyetçi şahlanışı Türkiye’de geliştirme çabası yürütülüyor. Buna girmeyen, AKP-MHP faşizmine teslim olmayan herkese karşı ağır bir baskı ve zulüm yürütüyor. Öyle ki Hitler diktatörlüğünün bile uygulamadığı faşist bir terörü ve zulmü uyguluyor. Diğer yandan Rusya ve İran’ı geliştirdiği ilişkiler nedeniyle susturmak istiyor. Yine NATO ilişkileriyle NATO’yu susturmak istiyor. Türkiye’de yaşanan bu baskı, zulüm ve katliamlara karşı adeta hiç kimseden ciddi biçimde ses çıkmayacak hale getirmek istiyor.

Beş bin yıllık iktidarcı-devletçi egemenliği temsil eden, TC Devleti ve AKP-MHP faşizmidir

Bu noktada şu hususları belirtmek gereklidir: Küresel kapitalist modernite sisteminin beş bin yıllık iktidarcı-devletçi egemenliğin durumunu en iyi TC Devleti’ne ve AKP-MHP faşizmine bakarak insan anlayabilir. Gerçekten sistem nasıl bir çözülüş ve çöküş içerisinde? Nasıl derin bir kriz ve kaosu yaşıyor, nasıl çıkışsızdır, dolayısıyla ömrünü uzatmak için ne tür hile, oyun, baskı, terör, zulüm ve katliam geliştiriyor? Bunların hepsini AKP-MHP faşizmine ve TC Devleti’ne bakarak insan daha iyi görebilir. Sistemin en iyi örneği TC Devleti ve AKP-MHP faşizmidir. Bunu kapitalist modernite sistemi de görmekte ve bütün kurumlarıyla TC Devleti’ni, AKP-MHP faşizmini yaşatabilmek için çaba harcamaktadır. Bunlar gözle görünen gerçeklerdir.

Fakat diğer yandan ise Kürt halkının gösterdiği direniş, Türkiye halklarının devrimci-demokratik güçlerinin direnişi, dünyanın devrimci-demokratik güçlerinin direnişi, aydınlarının ve sanatçılarının verdiği destek gerçekten AKP-MHP faşizmini, TC Devleti’ni iyice teşhir etmiştir. Tüm maskelerini düşürmüştür. Nasıl çıplak bir Hitlerciliğin, Musoliniciliğin, Saddamcılığın Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli şahsında yaşandığını açık bir biçimde ortaya koymuştur.

Şunu görmek lazım: AKP-MHP faşizminin geleneksel Türk egemen siyasetini yürütmesi, dengelerden yararlanmaya, her türlü imkânı kullanmaya, NATO’nun, ABD’nin desteğini en ileri bir biçimde almasına rağmen Kürt halkının ve dostlarının direnişi karşısında ömrünü uzatmakta, ayakta kalmakta, çöküşünü önlemekte, zafer kazanmakta zorlandığı açık bir gerçektir.

Hem ABD ve dış güçler hem KDP, işbirlikçi camia söz konusu planlı saldırılarla Türkiye’nin çok zorlanmadan sonuç alacağını, dolayısıyla PKK’nin ezilip imha edileceğini sanıyorlardı. Böylece 2015 Temmuz’undan bu yana Tayyip Erdoğan yönetimine güç ve destek verdiler. Onun başarılı olmasını beklediler. Fakat gerçek öyle olmadı. Hiçbir hukuk ve ahlak kuralı dinlemeden yürüttüğü işgal saldırılarına rağmen AKP-MHP faşizmi Kürt halkının iradesini kıramadı. Önder Apo’nun direnişini engelleyemedi. Gerillayı yenemedi. PKK’yi teslim alamadı. Bedeli ağır da olsa Önder Apo, gerilla, Kürt kadını ve genci, Kürt halkı ve dostları, söz konusu planlı saldırılara karşı kahramanca direndi, planları bozdu, saldırıları kırdı ve TC’nin zaferini önledi. AKP-MHP faşizminin tüm planlarını yenilgiye uğrattılar.

Bu temelde 2021 yılı bir sonuçtu. Şubat ortasında Gare’de AKP-MHP faşizmi yenilmiş ve iradesi kırılmıştı. Dolayısıyla 2008’de Zap’ta olduğu gibi AKP-MHP faşizminin yönetimden düşmesi gerekiyordu. Fakat dış güçler ve KDP işbirlikçiliği destek verip teşvik ederek Zap, Avaşin ve Metina’ya dönük işgal saldırılarını gerçekleştirmesini sağladılar. Böyle bir saldırıyla da kısa sürede sonuç alacaklarını umut ettiler. Her türlü desteği verdiler. 2021’in güzü geldi, plan zamanları geçti. Defalarca süreyi uzattılar. Sonuç olarak gerillanın kahramanca direnişi karşısında başarısız kaldılar. Gerillayı ezemediler, PKK’yi yenemediler. Kürt halkının dört parça Kürdistan ve yurtdışında gerilla öncülüğündeki “Dem Dema Azadiyeye” direniş hamlesini yürütmesini engelleyemediler. Önder Apo’nun fiziki özgürlüğünü hedefleyen bu büyük devrimci mücadeleyi zayıflatamadılar, kıramadılar. Dolayısıyla derin bir yenilgi yaşadılar.

HPG ve YJA-Star gerillasının kahramanca direnişi, AKP-MHP faşizmin tüm planlarını bozdu

AKP-MHP faşizmi iktidarını uzatmak için, dolayısıyla küresel kapitalist sistemi ayakta tutabilmek için bir çıkış bulmaya çalışıyor. Kendi iktidarını buna dayanarak sürdürebileceğini sandı. Çok yoğun bir güçle, dış ve işbirlikçi destekle saldırırsa gerillayı kaçırtabileceğini, ezebileceğini, belli alanları hızla işgal edebileceğini, dolayısıyla bunun oluşturduğu havayla seçim yaparak ya da seçim yaptı sayarak yeniden kendisini TC Devleti’nin yönetimi yapmayı hesapladı ve planladı. Böyle de bir saldırı yürüttüler. Zap Savaşı’nı tamamen bu temelde anlamak gerekiyor. Bu savaşın 5 bin yıllık iktidar ve devlet egemenliği ile ona karşı halkların direnişi içinde yeri var. Kapitalist modernite sisteminin saldırıları ve ona karşı direnişte yeri var. Bu savaşın TC Devleti’nin Rojava ve Başûr Kürdistan’ı işgal etme, Misak-ı Milli sınırlarını ele geçirme stratejik planıyla ilişkisi var. Bu saldırının AKP-MHP faşizminin ömrünü uzatma politikasıyla bağı vardır. Çok yönlü bir saldırıdır. Tarihi anlamı derin olan, siyasi anlamı çok boyutlu olan stratejik bir saldırıdır. AKP-MHP faşizmi ve onu saldırıya geçiren güçler kolaylıkla bu saldırıdan sonuç alacağını düşündü, hesapladı. Fakat hesapladıkları, umut ettikleri sonucu alamadılar. HPG ve YJA-Star gerillasının kahramanca direnişi, fedai çizgisindeki savaşlarıyla AKP-MHP çetelerine vurduğu ağır darbeler faşizmin tüm planlarını bozdu.

Dolayısıyla Zap’ta başarısız kalan, aradığı çıkışı yapamayan AKP-MHP faşizmi saldırılarını farklı alanlara yapmaya çalışıyor. Durmadan Rojava Kürdistan’ına, Şehba’ya, Kobani’ye, Til Rıfat’a saldırıyor. Rojava’ya dönük yeni işgal saldırı planlarını gündeme getiriyor. Rojava halklarını, oradaki siyasi güçleri tehdit ediyor. Oradan da istediği sonucu elde edemedi.

AKP-MHP faşizmi bir yandan bütün bunlarla Türkiye gündemini elinde tutmaya çalışıyor, gündem belirliyor. Gerçek yüzü açığa çıkmasın, toplumlar gerçeği görmesin, dolayısıyla yenilgisi tartışılmasın, maskesi düşmesin diye sürekli gündemi elde tutmaya çalışıyor. Diğer yandan ise çıkış arıyor. Gerçekten de Ukrayna Savaşı’nın sonuçlarından aldığı kısmi destekle Zap ve Avaşin’de kolay bir başarı kazanıp zafer ilan ederek kendisini yeni bir fatih haline getireceğini sanırken Zap’ta gerçek bir bataklığa saplandı. Tam bir çıkmaza girdi. Aslında kilitlendi. Kendisi kilit vuracağını sanırken, Zap kilidine düştü. Şimdi ne ileri gidebiliyor ne geri çıkabiliyor. Tayyip Erdoğan ile Devlet Bahçeli kaçsa 2008 sonrası Yaşar Büyükanıt ve İlker Başbuğ’un düştüğü duruma düşecekler. İleri gidemiyor ve her gün gerilla onlarca AKP-MHP çetesini vuruyor. Çünkü gerilla fedai çizgisinde savaşıyor. Kürdistan’ın özgürlüğü için inancı, amacı ve bilinci var, tecrübesi, askeri eğitimi ve hazırlığı var. AKP-MHP çeteleri tam bir faşist-ırkçı yönlendirmeyle, parayla satın alarak Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin talimatlarıyla buralara havadan helikopterlerle gerillanın üzerine atılıyor ve vuruluyorlar. Ağır darbeler yediler ve çıkmaza girdiler.

Bu savaş, merkezi tekelci uygarlığa karşı demokratik uygarlık güçlerinin savaşı oluyor. Tekelci uygarlık güçleriyle, demokratik uygarlık güçleri Kürdistan’da savaşıyor. Kapitalist modernite güçleriyle, demokratik modernite güçleri Kürdistan’da savaşıyor. Faşist-sömürgeci-soykırımcı zihniyet ile özgürlükçü, farklılıklara dayalı eşitlikçi, demokratik zihniyet Kürdistan’da savaşıyor. Kürdistan, 5 bin yıldır toplumsal gelişmeye ters düşen bir sapma olan iktidar ve devlet sistemine karşı halkların kadın özgürlüğüne ve toplumsal ekolojiye dayalı demokratik sistemini ve özgür yaşamını ortaya çıkartmayı, alternatif bir dünya yaratmayı hedefleyen bir savaşa sahne oluyor.

O halde 39’uncu 15 Ağustos Atılım yılında Kürdistan Özgürlük Mücadelesini daha doğru anlamak ve dar ele almamak gereklidir. Bu temelde Kürt halkının kadınlar ve gençler öncülüğünde dünyanın dört bir yanında, dostlarının da desteğiyle yürüttükleri özgürlük ve demokrasi mücadelesini doğru anlamak gereklidir.

Zap, Avaşin ve Metina merkez olmak üzere Kürdistan’ın kuzeyinde, güneyinde, batısında, Türkiye’nin metropollerinde Kürt gençlerinin gerilla ve öz savunma temelinde yürüttükleri kahramanca özgürlük savaşını doğru ele almak lazım. Evet, bu savaş bir özgürlük, bir demokrasi savaşı, eşitlik ve adalet savaşıdır. Ama yerel özellikleri olduğu kadar evrensel özellikleri de olan, ulusal boyutları olduğu kadar küresel boyutlara da sahip olunan bir savaştır.

Zap ve Avaşin’de HPG ve YJA-Star gerillaları öncülüğünde Kürdistan Özgürlük ve Demokrasi Mücadelesi kapsamında yürütülen savaş; AKP-MHP faşizmini yenilgiye uğratmak, Kürdistan’da Demokratik Özerklik çözümünü ortaya çıkartmak için yürütülen bir savaştır.

Bu savaş, TC’nin sahip olduğu faşist-sömürgeci-soykırımcı zihniyet ve siyaseti yenilgiye uğratarak, Türkiye ve Kürdistan’da bir zihniyet devrimini gerçekleştirme savaşıdır.

Bu savaş, Kürt sorununu çözerek, Kürdistan’ı özgür hale getirerek, bu temelde başta Türkiye olmak üzere Arap sahasını ve İran’ı, dolayısıyla tüm Ortadoğu’yu demokratikleştirme savaşıdır.

Bu savaş, Kürt özgürlüğü ve Ortadoğu demokratikleşmesi temelinde 5 bin yıllık tekelci uygarlık sisteminin yaşadığı kriz ve kaostan insanlığı çıkarma, 3’üncü Dünya Savaşı’nı sona erdirme, dünyayı Demokratik Özerklik ve Demokratik Konfederalizm temelinde özgürce yaşanır bir coğrafya haline getirme savaşıdır.

Bu savaş, Kürt savaşı olduğu kadar Türk, Arap ve Fars savaşıdır da. Kürtlerin ve bölge halklarının savaşı olduğu kadar tüm insanlığın özgürlük ve demokrasi savaşıdır.

O halde çözüm Kürdistan’da yürütülen özgürlük mücadelesindedir. Kürdistan’ın stratejik konumu, Kürt sorunundaki çözümün Ortadoğu’da demokratikleşmeye yapacağı katkılar, küresel düzeyde demokratikleşmeyi hedefliyor, geliştiriyor. Dolayısıyla kapitalist modernite sisteminin aşılması temelinde 3’üncü Dünya Savaşı’ndan insanlığın çıkışını hedefliyor.